Bescheidenheid siert – mxinfected.nl

Hij reed ooit samen met de groten van nu en gaf ze ook nog eens goed partij. Mark Boot is een bescheiden jongen, dus moet ik info als deze bijna uit hem trekken. Hij loopt er niet mee te koop. Nergens mee. Toch Kun je nu zeggen dat hij een veelbelovend talent was. Ik zeg ‘was’, omdat dde kans op meer glorie, nu hij 27 is, wel een beetje verkeken is. Wellicht had er meer ingezeten, maar die groei hangt vaak af van verschillende factoren. De juiste mensen om je heen, de gunfactor en misschien ook wel je eigen brutaliteit. Ook al heeft Mark een hechte sponsor (vrienden) groep om zich heen, toch heeft hij er zelden echt om gevraagd. Hij kijkt naar de grond. ‘Ik heb daar altijd wel moeite mee gehad. Waarom zou iemand mij gaan betalen om te crossen?’. Bescheidenheid siert zeker, maar soms moet je daar toch lichtjes overheen stappen. Zeker als het ten koste zou kunnen gaan van je sportieve zelf. ‘Misschien is het wel de Zeeuwse eigenwijze bescheidenheid’, vervolgt Mark zijn nederige betoog.

Brutaler

De basis die hij samen met zijn ouders wist te leggen, beloofde in eerste instantie veel goeds. Die gezamenlijke inspanningen brachten hem tot een aantal regiokampioenschappen en in 2006 zelfs een Nederlands kampioenschap bij de 85 grote wielen. De doorgroei naar de volgende levels verliep wat stroever. Dat had met zijn talent weinig te maken. Door de kosten van de motoren en het reizen overal heen was Mark, zoals velen, genoodzaakt zelf ook te gaan werken en het crossen erbij te doen. ‘Andersom was uiteraard veel mooier geweest, maar wie krijgt zo’n kans nog tegenwoordig. ‘Ondanks GP’s rijden nooit een echt doel is geweest, zou zoiets natuurlijk wel verschrikkelijk mooi zijn geweest’. In de loop der jaren is Mark meer dan eens benaderd door verschillende sub teams, maar als je dan ziet wat je er allemaal bij moet doen, is dat in combinatie met het ‘gewone’ maatschappelijke leven een moeilijk en vooral erg druk verhaal. ‘Natuurlijk hadden we er meer uit kunnen halen door brutaler te zijn, maar dat zit gewoon niet in ons’. Misschien helaas, maar Mark, maar zeker ook zijn vader Eddie vinden het achteraf toch erg fijn dat ze dicht bij zichzelf zijn gebleven’. Het gaat natuurlijk ook om een stukje plezier. Hoe meer je van anderen vraagt, deste meer zal er ook van je verwacht worden. Niet onterecht natuurlijk, maar dat geeft ook een bepaalde druk.

Alles op een hoop

De druk die Mark toch voelde had dus niets met anderen’ te maken, maar veelal met zichzelf. ‘In trainingen of ‘onbelangrijke’ crossen ga ik altijd helemaal los. Dan moet er weinig en rij ik volledig ontspannen en met mega veel plezier. Als er wat op het spel staat, zoals bijvoorbeeld een Belgisch kampioenschap, ga ik me druk maken. Er komen mensen naar me kijken en die wil je natuurlijk nooit en te nimmer teleur stellen. Dat is de grootste fout die je kunt maken, want een wedstrijd win je uiteindelijk toch met je hoofd. Als het daar goed zit heb je de buit al voor de helft binnen’. Slimme praat van de nuchtere Zeeuw. Natuurlijk. Nog niet zo heel lang geleden reed hij in de Supercross van Aagtekerke alles op een hoop. Zo mag ik het verwoorden, want ik was er bij en zag hoe de ontketende Mark van een nagenoeg laatste plaats, vanuit een haast kansloze positie, terug naar de kop wist te rijden. Een meter of vijf kwam hij te kort aan de finish, waardoor hij nipt als tweede eindigde achter de routinier Jurgen Wybo. ‘Als ik ooit de kans had gehad me aan te sluiten bij een groot team, had ik dat zeker gedaan. De vraag wat er uit was gekomen zal altijd blijven staan, maar ik kan dat goed relativeren. We hebben altijd ‘ons eigen ding’ gedaan en hebben daar enorm van genoten’. We praten een beetje in de verleden tijd, maar Marks carrière is zeker nog niet ten einde. ‘Vorig jaar ben ik voor de tweede maal op rij BMB kampioen geworden bij de MX2 Inters en wil dat erg graag prolongeren’. ‘Naast deze wedstrijden zal ik enkele ‘Dutch Masters’ rijden en wat wedstrijden voor de VMCF federatie.

MC Mikkola

Mark kan dus nog steeds heel goed mee en is misschien wel zelfverzekerder dan ooit. Het plezier is nog steeds aanwezig en de snelheid zit er zeker in. Zijn terug stap van vorig jaar naar het tweetaktgeweld lijkt meer en meer een stap vooruit te zijn geweest. Ondanks hij vroeger natuurlijk al wel tweetakt had gereden, was het toch wel weer even wennen, maar heeft inmiddels zijn draai wel weer gevonden. Voor komend seizoen stapte hij over van zijn vertrouwde oranje KTM naar het wit van de Husqvarna. Natuurlijk, het is ook een beetje een KTM, maar de keuze voor dit merk had voornamelijk met de centjes te maken. Mede door inmenging van Heikki de Clerq, team eigenaar van MC Mikkola, werd er een fikse korting bedongen aan het adres van Vincent Steuve, eigenaar van ‘Technicross-Haviness’, die Husqvarna’s verdeelt in België. Ook dit seizoen zal Mark weer uitkomen voor het inmiddels bekende ‘Familie team’, dat hem al enige jaren steunt zoveel ze kan. Het is een team met vooral veel liefde voor de sport en in het rijke bezit van een grote gun factor. Een hechte vriendengroep die hun uit de hand gelopen hobbyteam ieder jaar weer zien groeien. In iedere klasse is er wel een rijder te vinden uit de Mikkola gelederen en dat zijn zeker niet de minsten. MC Mikkola staat vooral voor een stukje professionele begeleiding aan rijders met potentie.

Dankbare Zeeuw

Dat deze mensen in Mark geloven moge duidelijk zijn. Afgelopen jaar nog, zorgden zij ervoor dat hij mee kon doen tijdens een EMX 300 wedstrijd welke in het Belgische Lommel verreden werd. Een uitdaging was het zeker. Overmand door de belangeloze geste, vertrok Mark naar de loodzware zandbak. Natuurlijk was hij blij met de mogelijkheid, maar toch speelde de zelfopgelegde druk weer hevig op. Het lukte helaas niet zich te kwalificeren voor de wedstrijd en daar baalde hij hevig van. Niet zozeer vanwege de tegenvallende prestatie, maar temeer omdat hij vond dat hij de mensen die het mogelijk hadden gemaakt, teleur had gesteld. De werkelijkheid was anders, maar zo ziet de dankbare Zeeuw dat niet. ‘De subtop in die klasse is erg breed en de rondetijden verschillen soms maar tienden van seconden. Hierdoor kun je met een rondetijd die 1 seconde lager ligt dan die van de top, toch makkelijk op een tiende plaats eindigen. Inhalen wordt dan een lastige klus, zeker in een bak als Lommel. Geen excuses, maar een waarheid waar natuurlijk veel meer rijders mee te kampen hebben.

Wat hulp betreft heeft Mark absoluut geen klagen. Naast het MC Mikkola team dat het steunt langs alle mogelijke kanten, is hij erg blij met de strakke prijzen die ‘Technicross’ hanteert, wat een en ander net iets makkelijker maakt voor de Zeeuwse Tuinspecialist. Peter Maes treedt sinds de laatste twee seizoenen op als persoonlijke sponsor en ontlast Mark waar hij kan. ‘Uit sympathie noemen ze dat in België. Ook Houthandel Reimerswaal staat Mark al jaren bij in zijn strijd naar de punten. Marks vader en vaste monteur Eddie gaat het wat rustiger aan doen komend jaar. Wim Lambrechts, die nog twee andere aanbiedingen had lopen koos voor de zijde van Mark. Met zijn technische kennis zal hij er alles aan doen Mark in de baan te houden. Verder zijn er WoW! Graphics voor de stickers, MX477 voor de accessoires en uiteraard zijn ouders, verloofde Valerie van den Driessche, hun kinderen Elise, Liam, Amy en allen die Mark een warm hart toedragen. Hoe warm kan een team zijn…

‘2 ride MX training’

Dat de bescheiden Mark meer een gever dan een nemer is blijkt uit het feit dat hij de ervaring die hij in de loop der jaren opdeed graag deelt met anderen. Het is daarom dat hij samen met routinier en KNMV wedstrijdleider Frank Rottier de ‘2 ride MX training’ organisatie in het leven heeft geroepen om vooral beginnende rijders te steunen. Vooral het aspect veiligheid staat erg hoog in het vaandel van het ervaren tweetal. Het ideaal zou een beginnersopleiding moeten worden. Een soort van rijbewijs voor de startende crosser. Een stukje motorbeheersing is eigenlijk van levensbelang en zou al veel ellende kunnen voorkomen. Zo geven ze regelmatig clinics, waar alle aspecten van de motorcross aan bod komen. ‘Je hoeft geen wereldkampioen te zijn geweest om iemand de basis principes bij te kunnen brengen’. De organisatie groter maken is nu nog even een moeilijk verhaal, omdat ze beiden vrij druk zijn. Toch houden ze het in stand, omdat er toch een tijd zal komen dat ze beiden wat minder actief deel zullen nemen aan de cross en op dat moment de komende garde bij zullen kunnen staan. Het zou mooi zijn als ze er net zo veel van kunnen genieten als wij zelf hebben gedaan. Dan is het doel al bereikt…

Foto’s met dank aan: Gino Maes, CY Photography, Paul Weyten en RS Photo Design.