Bazen in Boekel

In mijn gedachten was het een zware baan. Heel zwaar. Nu waren in ‘mijn tijd’ en naar mijn mening veel banen erg zwaar, maar dat had meer met mijn conditie te maken. Boekel was bos. Dat wist ik nog goed.

Mack is gegroeid
De zon schijnt, maar er is de afgelopen tijd veel regen gevallen, waardoor we dachten in een modderbad terecht te komen. Niets is minder waar. De baan ligt er op het eerste gezicht schitterend bij. ‘Hadden we toch zelf moeten gaan rijden, ergens?’, schiet het door mijn hoofd. De uitnodiging van Gertje Felen, een van de drijvende krachten van dit crossweekend, kreeg dan toch voorrang. Gertje kwam ik ‘zomaar’ tegen in Winschoten. Aan de bar raakten we aan de praat en we bleken dezelfde passie te hebben. Hoe maf kan het lopen. Zijn enthousiasme overtuigde me. Bij het oplopen van het rennerskwartier stuiten we al meteen op ‘Team Bouwense’. Zo heet het tegenwoordig officieel en zo ziet het er ook uit. Schitterende teamkleding gedragen door mensen met een hart voor de dappere Mack. Als alles klopt ben je de pech ook vaak een stapje voor. Mack is gegroeid. Niet eens zozeer in lengte, maar wel in gedrag. Hij is rustig en maakt een meer volwassen indruk op me. Geen drukke prater. Die energie gebruikt hij duidelijk voor zijn inzet.

‘Killing’
Mijn zoontje wil eerst de baan verkennen maar we blijven al snel steken bij de inmiddels fameuze megaschans. Het lijkt eng maar in feite is de sprong zo groot als je zelf wil en durft. Ondanks de diepe sporen die er aan de oploop ingereden zijn gaan de ‘kleintjes’ al behoorlijk los en maken sprongen die ik nog nooit gemaakt heb. Kippenvel. We besluiten tijdens de manche toch eens het bos in te lopen. Daar wordt pas duidelijk hoe zwaar Boekel is. De grondlaag is heel diep opengetrokken waardoor het water wat verder weg kan zakken maar toch blijft het moerassig. De spoorvorming is ‘killing’ , voor veel rijdertjes. Het maakt het sturen heel intensief waardoor de conditie erg op de proef gesteld wordt. De meesten hebben ook nog maar een keer of twee kunnen rijden, waardoor de benodigde rij uren gewoon ontbreken. Ik raak langs de baan in gesprek met een echtpaar. Ze blijken veel van de cross te weten. Navraag leert me dat de beste man, oud topper Jan Nouwens is, vergezeld door zijn vrouw. Wat ik ook niet wist is dat zij de DMX Zuid onder hun hoede hebben. Ze raken haast niet uitgepromoot. Mooie mensen met een duidelijk zwaar ‘verziekt’ crosshart. Als ze formulieren bij hadden gehad was ik nu ingeschreven. Voordat het grote feest begint lopen we nog een rondje rennerskwartier. De ouders van Kay en Raff de Wolf zijn opgetogen. Moeder Rian houdt de kleine Raff onder haar hoede terwijl haar man Kay begeleid. Hij crosste zelf nooit maar vindt het helemaal geweldig wat zijn jongens presteren. Druk is er niet voor de broertjes. ‘Ze moeten niets hoor. Laat ze maar lekker rijden’, zet hij ontspannen. Dacht iedereen maar zo. Nichtje Dimphi is een trouwe fan op de wedstrijden in de buurt. Zelf is ze nog maar pas gestopt met BMX, wat natuurlijk heel dicht bij de cross staat. ‘Ik kon het niet meer combineren met mijn studie en stage. Als je het goed wil doen moet je toch een paar keer in de week trainen’. Ze kijkt me aan en ik schrik. Ik zie mezelf in haar zonnebril.

Vieze sokken
Bij de HSF tent is Raivo Dankers in gesprek met zijn monteur. De communicatie is goed, de motor ook. Niks aanpassen. Raivo weet dat hij nog maar op een krappe 70% van zijn werkelijke kunnen zit en heeft vrede met de situatie. Het is niet anders en forceren zou dom zijn. Het seizoen is nog lang tenslotte. Robert Fobbe heeft daar meer moeite mee. Hij scheurde onlangs zijn kruisbanden en heeft nog amper de kans gehad weer een beetje in zijn ritme te komen. Frustratie is van zijn gezicht af te lezen. Het mooiste beeld van de dag is wel dat van Marnix Merk. We komen hem tegen als pleegvader van zijn jonge kroost. De kleintjes volgen hem als jonge eenden die achter hun moeder aan waggelen. Marnix praat en legt uit. Zijn pupillen luisteren aandachtig. Luisteren en leren. Dat het werkt blijkt later op de dag. Zowel Cas als Lynn Valk zetten prachtige prestaties neer. Joris van Wijlen borstelt zijn sokken schoon. ‘Als het zand in je laarzen zit, heb je je best wel gedaan’, zeg ik. Hij lacht. ‘Mag niet met m’n vieze sokken de bus in van m’n pa’. Zijn vader Peter kijkt tevreden. ‘Je mag niet te veel verwachten. We hebben heel de winter niet gereden. Ik was druk met mijn garage en Joris moest op school aan de bak. Dat gaat altijd nog voor’, aldus Peter. Gelijk heeft hij.

Knap en bovenmaats
In de wedstrijden gaat het er hard aan toe. Er wordt moedig gestreden en de verschillen zijn nog redelijk groot. Kay de Wolf presteert knap en bovenmaats. Ook Bradley Mesters, Cas Valk en Boyd van de Voorn laten zien hoever ze staan en sluiten ook winnend af. Danny (de crosser) vd Bosse heeft ook de smaak goed te pakken. Helaas staan een paar simpele schuivertjes een mooie klassering in de weg. Mack Bouwense begint zijn seizoen sterk en pakt een mooie 6e plaats totaal. Romano Aspers verrast met een prachtige en welverdiende 2e plek. Jago Geerts blijkt een klasse apart. Met grote overmacht rijdt hij netjes en foutloos naar een dubbele overwinning. Raf Meuwissen laat zien op een 125 ook goed zijn weg te kennen en sluit netjes af met een 6e plaats.

Tenslotte complimenten aan de organisatie. De verzorging was perfect en ondanks de hevige regenval van de laatste tijd werd er een zware maar hele nette baan tevoorschijn getoverd. Hulde!