Baas in eigen land
Eerst was ik tegen en het heel erg eens met de kritische uitlatingen van voornamelijk de ‘old schoolers’. Massaal deelden zij hun mening dat er mooie, natuurlijke banen zat zijn om een evenement als MXoN te organiseren. Natuurlijk, het is ook zo. Ik ken ze niet allemaal, maar heb toch wel een aantal, voor mijn gevoel gegadigde, omlopen mogen bezoeken die een evenement als dit zouden kunnen dragen.
Misschien de leeftijd
Mijn ‘eerste Assen’, was toch een bijzondere ervaring. De volgepakte tribune deed me een beetje denken aan Daytona. Die sfeer van toen proefde ik weer en miste alleen de ‘footlong’ hotdogs waarmee ze indertijd langs de rijen liepen. Natuurlijk, je mist een groot deel van de baan, maar die kun je dan gelukkig weer wel volgen op het mega video scherm tegenover de hoofdtribune. Ik ben het ook niet gewend om een hele dag op een stoeltje te zitten, maar toch heeft het wel iets. Langs een baan lopen is blijkbaar iets waar we allemaal naar snakken, maar uiteindelijk zie je dan ook maar hooguit een bocht of twee tegelijk en sta je toch ook een heel weekend met je bekkie in de regen en wind. Ook ben ik er (en mijn voeten) na zo’n dag rondsjokken ook redelijk mee klaar om heel eerlijk te zijn. Misschien de leeftijd, maar dat wil ik eigenlijk helemaal niet weten.
Horen, ruiken en voelen
Of Assen nu wel of niet zou moeten doorgaan blijft een discussie die je eigenlijk niet zou moeten voeren. Er zijn tenslotte overal mensen voor, zo ook voor Assen. Als je het niets vind moet je ook gewoon lekker thuisblijven. Niks mis mee. Ik wil graag overal bij zijn. Meemaken. Horen, ruiken en voelen. Twee rijen voor me zit een jongen met een fel oranje gereconstrueerde kettingzaag. Zodra er een Nederlander in zicht komt slingert hij het ding aan. Vol in de begrenzer zwaait hij het ding jankend boven zijn hoofd. Twee rijen eronder staat een man te zwaaien dat het wel goed is zo. Eén vinger in een oor en met de andere hand gebarend. De jongen is in extase, zijn vriendin lacht lief naar hem en geniet mee van zijn passie. Een meter of tien verder staan twee Denen, eveneens gewapend met zo’n kanon en antwoorden op de roep. Als hij hem na een minuut of twee stilzet krijgt hij een luid applaus van iedereen, min die ene man met de vinger in het oor.
Zwangere vrouw
Herman Bronsfoort staat voor me met een prachtige vlag. Hij steunt. Niet alleen de rijders vandaag, maar zeker ook de vaderlandse motorcross. Als afgezant van Markelo zie ik hem denken. Wat als… Ook Jean Paul Maas is van de partij en ondanks we elkaar dit weekend niet hebben gesproken, wil ik toch aangeven dat ik blij ben dat hij zich inzet voor ‘onze’ sport. Volle bak bezig met de veiligheid, om maar zo veel mogelijk uit de vuurlinie te blijven van alles wat de cross vermoorden wil. Als ik schuin over de koppen kijk richting ‘onoverdekt’ zie ik verschillende kleuren rook. Een mengeling van landsvlaggen geven een prachtig beeld van de populariteit die de MXoN heeft verworven. Opvallend nieuw is de (eerstemaandagvandemaand) alarm sirene die ergens vanuit het publiek wordt geproduceerd. Ik hoorde hem al eerder, maar toen zaten we in de caravan, een kilometer of vier verderop. Half vermomd zie ik Bobbryshev voorbij schuifelen die nog net een plekkie vindt, achterin en naast de baan op de tribune. In een flits denk ik aan een zwangere vrouw, waar mensen uit respect voor opstaan, maar mijn plaats is helaas niet veel beter. Ook spotten we Tom Vialle op de tribune. Met vriendin en petje. Zonder logo.
Grootmacht
Al vaker spoelde het losse zand hier weg door de hevige regenval, maar evenzo vaak ging het feest toch gewoon en vrolijk door. We zijn wel wat gewend en daarbij is het gewoon onderdeel van een buitensport met een seizoenslengte die puur en alleen bepaald wordt door het weer. Crossers moeten gewoon veel rijden. Een winterstop duurt sowieso altijd te lang. Ook deze keer laten de weergoden ons weer zwaar in de steek. De donkere lucht laat veel te wensen over. Zelfs in de verre verte geen hoopvol gaatje in het dek, sterk genoeg om de boel open te trekken. We zitten overdekt, dus heel erg boeit het niet, maar voor de rijders en wedstrijden op zich is het gewoon jammer. Ook de ‘clash’ tussen de Amerikanen en de wereldreizende ‘Euros’ valt een beetje in het water nu, want we wachtten natuurlijk al een tijdje op een strijd zonder complicaties en redenen te twijfelen aan wie zich nu werkelijk de grootmacht mag noemen. De baan is slecht, maar gelukkig voor iedereen hetzelfde. Het is ploeteren en ploegen en duidelijk te zien dat niet iedereen graag in de modder rijdt. Elke rijder heeft zo zijn voorkeur. Bijna onvoorspelbare namen verschijnen verrassend voorin. Spelend in de dikke drab, terwijl anderen vechtend proberen overeind te blijven. Jammer wel, zeker als je weet dat iedereen zich heeft voorbereid op een dikke zandbak. Toch is dit ook weer het mooie van de sport en een winnaar in deze omstandigheden is dan ook met recht een held.
Tot het bot
We doen het goed. Ik zeg ‘we’ omdat ik nog steeds erg trots ben op wat Nederlandse sporters op verschillende gebieden presteren. Over de hele wereld bekeken doen we het nog niet zo slecht. Toonaangevend zijn we op allerlei gebied deskundig en vermaard om de prestaties. ‘Proud to be Dutch’, om maar eens wat te quoten. Zoals onze voorvaderen onvermoeibaar door weer en wind de akkers ploegden, baggeren onze langgenoten door de Drentse blubber. Glenn heeft weinig last van de natte bende en knalt zijn Standing KTM bijna moeite- en foutloos voor het hele veld uit, om het niet meer af te geven. Jeffrey weet met de starts zijn bijnaam even geen eer aan te doen, maar vecht zich als een commando stukje bij beetje naar voren. Tot het bot. Ondanks de barre omstandigheden weet hij toch het verschil te maken. Calvin doet zijn ding en doet dat goed. In zijn element weet hij goed te maken waar hij het ‘volgens eigen zeggen’ vorig jaar onbedoeld liet liggen. Het totaal was meer dan genoeg om de dikste prijs mee naar huis te kunnen nemen.
Freestylers
Na het tot vervelens te hebben gezien op mijn PC scherm kon ik het nu dan eindelijk eens live aanschouwen. Freestyle is een sport apart. Mensen met lef, een groot hart en evenzogrote ballen. Een ‘opznamerikaans’ burn outje tegen het hek is stoer. Zeker voor een meisje. Met verbazing staan genieten, terwijl ik mezelf afvroeg wat een kaartje zou kosten voor het Nitro Circus.
End of story. ‘Onze mannen’ hebben historie geschreven, reclame gemaakt en laten zien dat we onder alle omstandigheden Zwaar Baas zijn in een van de fysiek intensiefste sporten ter wereld. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen. Met dank aan en respect voor de rijders, omroepers, vlaggers, organisatie en zeker onze Koning keren we voldaan huiswaarts. Assen bedankt en graag tot ziens…
Foto’s met dank aan More Heijt – www.mhmxpics.nl (#frombehindthefence)
