Axel verdient tweede kans

De hele weg naar Axel kijken we met regelmaat naar het snel veranderende donkere wolkendek. Eigenlijk kan het al niet meer kapot. Mocht het nu nog gaan regenen zal het hooguit vervelend zijn, maar van aflasten zal geen sprake meer zijn. Als we de auto parkeren zijn de trainingen net aan de gang. Eenmaal op de dijk aangekomen besef ik weer wat een prachtig circuit het toch is. Ook al ben ik geen specialist, toch durf ik wel te zeggen dat Axel zeker in de top 5 van mooiste banen van Nederland behoort en al helemaal als je spreekt over banen waar wekelijks getraind mag worden.

Alles kan en mag

De opbouw van het evenement staat er zeer professioneel bij. Het ruim bemeten paddock biedt meer dan voldoende ruimte aan de grote opkomst van zowel de buiten als ‘eigenlanders’. De ‘Pitlane’ oogt eveneens erg ‘pro’ met de punt tentjes op rij. De schansen liggen scherp gesneden, steil maar zeker niet gevaarlijk. Je moet niets, maar alles kan en mag. Ook het startveld en hek voldoen aan de eisen van nu, met als kers op de taart de MXGP startplaten. Werkelijk aan alles is gedacht, wat het gunnen van een wedstrijd als deze alleen maar logischer maakt. De Dutch Masters wedstrijden zijn graag bezocht door de groten der sport, wat natuurlijk ook voor een groot deel te danken is aan de planning van deze prestigieuze competitie.

Zonder vrouw

Niet alleen de zwaar geïnfecteerde crossfans uit de eerste bloedlijn hebben de reis naar het Zeeuwse gemaakt. Het valt me op dat steeds meer dagjesmensen toch de moeite nemen eens een dag aan de cross te besteden, wat de sport natuurlijk alleen maar ten goede kan komen. Door de optimale overzichtelijkheid van de zware zandbaan is het geen probleem wat langer op een plaats te blijven staan of zitten. Naast me zit een wat ouder stel, lekker aangekleed met hun neus in de zon. De man volgt de voorbijsnellende motoren, terwijl zijn vrouw de naam van de rijder snel opzoekt in het programmaboekje. Precies wat ik vroeger deed, maar dan zonder vrouw.

Dirigent

Nog geen twee jaar geleden maakte mijn zoon wat foto’s op het moment dat ik stilstond. Tegenwoordig zie ik hem haast de hele dag niet meer, tenzij hij honger of dorst heeft. In en om de baan schiet hij de mooiste plaatjes en dat maakt me trots. Ik heb in mijn hele leven misschien twee keer een fatsoenlijke en visitewaardige foto gemaakt. Met ‘het oog’ en de juiste spullen komt hij tegenwoordig een heel eind. Verschillende keren kom ik Ad en Andrea Colijn tegen, maar nooit samen. Met de taken goed verdeeld nemen ze ieder hun zaken waar en dat doen ze goed. Andrea informeert of ik het naar mijn zin heb. Bijna overbodig, maar zeker attent. Ad houdt als een dirigent het overzicht, met de touwtjes stevig in beide handen. 

‘Gang is alles’

Er wordt ondanks het zware zand snoeihard gereden. De verschillen tussen de gerespecteerde amateur en de (semi) prof zijn soms groot, maar voor de langzamere rijders zeker een belevenis. Als je dan toch gedubbeld moet worden, dan maar liever door een ‘dikke GP piloot’. Het valt me op hoe hard de ‘kleintjes’ in de lichtste klasse rondgaan. De buitensporige talentjes vallen positief uit de toon en laten zien dat ze net dat kleine beetje extra hebben waardoor ze net wat minder last hebben van het loodzware Zeeuwse zand. ‘Gang is alles’, klinkt grappig, maar is zeker hier een keiharde waarheid. Ook de zwaardere klassen vallen al snel na de start uiteen in drie groepen. De top gaat los, het peloton volgt op respectabele afstand, terwijl de staart zich focust op het volbrengen van de tocht. Allemaal helden op hun eigen niveau.

Volkssport

Een rondje paddock laat zien dat er toch nog steeds bedrijven zijn die een toekomst zien in de motorcross, door er met voltallige teams te verschijnen. Ondanks het nog lang geen volkssport nummer 1 is en wellicht nooit zal worden, wordt er toch wekelijks een aanzienlijk bedrag besteed om mee te kunnen draaien in de top van deze machtige sport. Rijders krijgen een kans. Soms twee, maar worden zoals menig voetbaltrainer ook net zo makkelijk weer bedankt bij tegenvallende prestaties. Aan de top heeft de kostbare reclame tenslotte de meeste impact. De kweekvijver is dermate groot dat het nieuwe en vooral jonge talent staat te trappelen om de nodige doorgroei te maken.

Waarom eigenlijk niet

De onvermoeibare inspanningen van de totale organisatie van RES Axel werpen kisten vol met vruchten af. Axel heeft naam gemaakt in de motorcross, dat is iets wat zeker is. Het staat inmiddels met permanente inkt op het whiteboard van veel teams als trainingslocatie. Alles klopt en de vakkennis is meer dan aanwezig. Een dikke pluim van ons, als die er nog bij kan.

We zijn tevreden. Een prachtige dag van super sport en heerlijk weer. ‘Pap’, zegt mijn zoon terwijl hij zijn foto’s alvast aan het rangschikken is, ‘waarom rijden ze hier eigenlijk geen GP’s?’. Soms weet ook ik het antwoord niet. ‘Ja, waarom eigenlijk niet’…

Foto’s met dank aan More Heijt – www.mhmxpics.nl