Aagtekerke, in plaats van werken

‘We rijden nu weg. Kom, gas erop!’ Dat is het vaste zinnetje van GertJan Vorstenbosch. Een gulle man van gezelligheid, gedreven door de gemeenschappelijke passie die we allen voelen. Het avondje van te voren vertrekken geeft toch altijd wel een bepaalde rust. Snel de sleurhut aangekoppeld en ook al is Aagtekerke niet zo ver, de sfeer op een crosscamping ligt toch net even hoger dan bij mij thuis. Bij de Lidl gooien we de koelbox vol en scoren we nog een voordelige en vooral eenmalige barbecue. Wie doet ons wat. Het zijn eigenlijk kleine vakantietjes. Ondanks de drukte ervaar ik dan toch een volledige rust en de enige niet uitgenodigde gast aan de deur zou een kwijt gelopen biertent bezoeker kunnen zijn. Erger wordt het zeker niet.

Gouden koeien
Bij de poort krijgen we wat huishoudelijke instructies van een uiterst vriendelijke jongedame. De veiligheids eisen worden ieder jaar aangescherpt, wat ik alleen maar kan waarderen. Een evenement als dit mag nimmer van de kalender geschrapt worden. Er verdwijnt me al te veel als het om motorcross gaat. Als we geïnstalleerd zijn hebben we rust. Een mooi stekkie met een ideale doorwaaiplek in de bosrand. Terwijl mijn zoon de baan verkent, doe ik een rondje langs de nu nog lege biertent en praat wat met de enthousiaste vrijwilligers. Het is geen straf hier aan mee te werken en dat is ze aan te zien. Ondanks ze bergen met werk hebben verzet, is iedereen opgewekt. Zichtbaar moe maar uiterst voldaan. Het karwei is weer geklaard en ook al is het de 28e keer, toch is het iedere keer weer een huzarenstuk. Dat het spektakel door de zakelijke omgeving gewaardeerd wordt blijkt wel uit een aantal spontane aanvragen of er misschien nog gesponsord kon worden. Waar gebeurt dat nog? Een burgemeester die toegeeft dat hij als hij vrij was geweest eigenlijk liever in zijn spijkerbroek de tent in zou duiken. Het leeft en de gemeente Aagtekerke staat er maar mooi mee op de kaart. We drinken gezamenlijk een paar biertjes en halen nog wat oude, gouden koeien uit de sloot. Ik kijk stiekem de kring van noeste arbeiders rond. Als ik de vermoeide gezichten zie besef ik dat vrijwilligerswerk een van de mooiste banen is. Alles recht vanuit het hart. We houden het voor gezien, want het is morgen weer vroeg dag.

Onvervalste crossharten
Als ik terugloop tussen de bussen en campers door denk ik aan de grote groep mensen die dit aparte leven niet begrijpen. Er tegen zijn en het zelfs bestrijden. Dat kan ook alleen maar als je er midden in zit, de mensen kent en de passie voelen kunt. In bed is het warm, maar ik voel de zwoele kustwind door het raam langs mijn ongetrainde lichaam en geniet. Was het mijn werk maar. De volgende ochtend word ik wakker van de niet kampeerders die in grote getale en vanuit alle streken toestromen. Het feest kan beginnen. We ontbijten gezamenlijk met de families Vorstenbosch en van Balen. Super aardige mensen met onvervalste crossharten. Na het eten maak ik een rondje en kom langs de fam. Van der Ven. Niet alleen Nancy, maar ook Rinus heeft een motor bij. Mooi hem weer eens in actie te zien en zonde dat het is zoals het is. Een come-back zit er zeer waarschijnlijk niet in, maar het plezier is nu misschien wel twee keer groter. Voor de rijders wordt in verband met de abnormale hitte goed gezorgd. Een dubbele openbare douche zorgt ervoor dat de rijders voldoende af kunnen koelen en zich weer fris en schoon kunnen voorbereiden op de volgende manche. Slim gedaan.

Stef zal herstellen
Er wordt hard gereden. Mijn zoon doet het goed. Ik ben trots maar hij is nooit tevreden. Altijd iets zoeken, maar hij wil vooruit en dan is het wellicht iets goeds. Als je namen gaat noemen zal je altijd iemand vergeten, dus ben daar altijd voorzichtig mee. Er zijn zoveel rijders die een pluim verdienen, want uiteindelijk leveren de allemaal dezelfde prestatie. Op hun eigen manier en niveau. Wel zag ik wat opvallende dingen. Als Thomas Adriaansen niet in de top drie eindigt is zijn motor kapot. Een prachtig gezin. Ze ademen cross. Met Karin praat ik nog even over haar onfortuinlijke broer Stef die onlangs een mega smakker maakte. Stef is een vechter en dat blijkt maar weer. Strijdend tegen arts advies en lichaam is hij nog wel even uit de running. Stef zal herstellen, zo zegt hij zelf en wie kent zijn kracht beter dan Stef. Levende legende Edwin Evertsen laat zien het crossen nog niet te zijn verleerd en komt zeer verdiend op het podium terecht. Enduro rijder Geurts valt op door zijn mooie stijl. Het is niet alleen mooi om te zien, maar ook gaat hij hard. Ik ken hem niet, maar zie het graag. Het snelste meisje van het land en misschien wel de wereld maakt ook hier haar naam weer waar. Zo’n meisje waar je in een kroeg stoer tegen zou vertellen dat je crosst. Dat het vooral voor mannen is en heel erg zwaar. Als ik haar zie rijden kost het me moeite te beseffen dat het een meisje is. Nog steeds. Haar broer Rinus verbaast me met zijn kanon start. Voor de sport een verloren talent, maar als echtgenoot, vader en begeleider nu al succesvol geslaagd. Giel, Janneke en vriend Epie staan gespannen aan het hek als Nancy en Rinus samen van start gaan. ‘Gaat het nog Giel?’, vraag ik voorzichtig. Hij knikt stoer, maar zijn ogen verraden hem.

‘two stroke show’

‘Buurman’ Maikel van Balen heeft de snelheid. In manche 1 brengt hem dat een prachtige tweede plek. In de finale moet hij zich terugvechten na een slechte start, maar komt op een respectabele vierde plaats binnen. Danny van de Bosse gaat in de 85 cc de strijd aan met Bryan Nelis. Bryan blijft goed bij, maar heeft net niet genoeg om Danny de les te lezen. Het verschil is niet groot, maar Danny zit in de lift. De ONK en IMBA wedstrijden hebben een positieve invloed op zijn groei en dat is zichtbaar. Bij de nieuw in het leven geroepen damesklasse was Stephanie Stoutjesdijk de sterkste. Opvallend was ook het optreden van de altijd bescheiden Merel Zuidhof. De jongste telg uit de ‘Zuidhof stal’ zette met een knappe vierde plaats in de dag uitslag een knappe prestatie neer. Wordt zeker vervolgd. Ook een opkomend talent is de kleine Max Ketterij. Met veel lef wint hij de 85 kleine wielen op zijn 65 machine. Max heeft nu al de winnaarsmentaliteit die je nodig hebt om het een eind te schoppen. Een leuk mannetje, een fijn gezin. Daily van de Ketterij geeft samen met zuiderbuur Ilan Heirwegh een prachtige ‘two stroke show’ weg. In een zinderende strijd beslist Daily de wedstrijd toch in zijn voordeel en gaat uiteindelijk met de bloemen naar huis. Thuisrijder Andre Voogd maakte een respectabele come-back. Na zijn smakker van een maand of twee geleden zat hij voor het eerst weer op de motor. Niet fit, maar hier mocht hij voor zichzelf niet ontbreken. Na een 3e plaats in de serie reed hij op karakter naar een welverdiende 7e plaats in de finale. Respect.

 

‘Ik wist dat hij komen zou, alleen niet wanneer’
Als de schemer dreigt in te vallen zijn alle ogen gericht op de super finale. Het klapstuk van de dag. Alle toppers bij elkaar. Tijdens de rijdersvoorstelling tikt mijn zoon me aan. Achter ons steken drie kinderen van een jaar of 12 onhandig een sigaret op. Ik weet niet waarom en waarschijnlijk weten ze het zelf ook niet. Het is een lachwekkend gezicht en vooral niet stoer. Die tijd is allang voorbij. Jammer is het wel. Dan is het zover. Belgisch supercross specialist Jurgen Wybo gaf eerder op de dag al zwaar de toon aan, maar Mark Boot verraste me. Ik had er al wel over gehoord, maar hem nog niet bezig gezien op zijn tweetakt. Hij zou erg hard gaan en dat bleek ook wel in zijn eerste manche. Als het hek dan uiteindelijk valt zijn de van der Vennetjes als eersten in de bocht. Met respect gaan ze stuur aan stuur de bocht door, waarna Rinus de leiding neemt. Gecontroleerd, maar verschrikkelijk hard. Een schuivertje maakt hem na de eerste ronde helaas een illusie armer, waarna Wybo de leiding meteen over kan nemen. Jurgen trekt een gat en loopt uit. De strijd achter hem gaat onverminderd voort. Kevin Spruijt, opvallend door het waanzinnig grote MX Infected logo op zijn rug , weet Nancy achter zich te houden en Rinus werkt zich nog op tot een mooie vijfde plaats. Mark Boot komt slecht weg met de start en begint aan een onwaarschijnlijke inhaal race. Een voor een vallen ze ten prooi aan zijn gillende KTM. Spruijt spreekt met respect. ‘Ik wist dat hij komen zou, alleen niet wanneer. Niet te houden die jongen op dit moment’. Mark knokt zich met verbluffende rondetijden in no time helemaal naar de kop. Een ware slachting die voor hem een ronde te kort zou duren. Bij de geblokte vlag zat hij amper 100 meter achter de uiteindelijke sympathieke Belgische winnaar die geconsolideerd zijn wedstrijd uitreed. Een super prestatie wat heel wat belooft voor de komende MXGP in Lommel waar Mark deel zal nemen in de EMX 250 klasse. We gaan het zien. Graag.

Ik ben geen danser
Een waanzinnig sluitstuk van een prachtige dag. Nancy is tevreden. Rinus heeft vooral erg genoten. ‘Ik was conditioneel al op, voor de start, dan is een vijfde plaats nog niet zo heel beroerd’. Kevin Spruijt is met zijn derde plaats een tevreden man en staat, gelukkig voor mij, met zijn shirt achterstevoren op het podium. Na de rituelen wordt er plaats gemaakt voor de mannen van de uit Limburg afkomstige Anderkovver. Ik maak ze voor het eerst mee, maar de band doet meer dan wat anderen me beloofden. Ondanks het publiek vooral met elkaar bezig lijkt te zijn worden we als een magneet naar voren getrokken. De mannen spelen echt alles en dan ook nog eens loepzuiver. Het lijkt er niet alleen op, het is het gewoon. Ik ben geen danser en hou vooral niet van de voorgrond, maar ga na een paar biertjes toch ook met mijn handen omhoog.

De mooiste sport
Als het klaar is graaien we gezamenlijk de frietzakken leeg die we inruilen voor de overgebleven muntjes. Met de mayo aan mijn elle bogen waggelen we naar de caravan. Nog een nachtje blijven was het beste besluit van de dag. Ik plof neer en voel me bevoorrecht en vooral erg gelukkig. Dit zijn de weekenden. De mooiste sport beleven met de mooiste mensen. Een volk apart, echt en eerlijk. De organisatie stond weer eens als een huis. Het lijkt allemaal zo vanzelfsprekend, maar dat is het in geen geval. Een paar uurtjes later worden we uit ons bed getrommeld door Gertjan. Roy Kerkhof en zijn geliefde Sietske hebben ons uitgenodigd voor een spontaan gezamenlijk ontbijt op een naburige camping waar ze verblijven. Harde broodjes en gekookte eitjes maken het hele evenement compleet. We praten wat na en vertrekken. Met de ramen open geniet ik de hele terugweg na. Supercross  Aagtekerke. Hoe kun je er in hemelsnaam nog nooit geweest zijn…

Foto’s met dank aan Ronny van Hulle en Indy de Bok

(Fotograaf van Mark Boot graag even bericht voor vermelding)