A very ‘Special Day’

Bijna de hele weg ernaartoe regent het. Niet zomaar een beetje. Met bakken uit de hemel. Tussendoor kijk ik nog even op Facebook. Geen afgelasting van het evenement. Ook vreemd dat er dan daarboven niet even een klein beetje rekening gehouden wordt met het geweldige initiatief van deze dag. ‘Dan maar met z’n allen in de tent’, denk ik nog en vervolg mijn weg.

Trouw en gewillig
Op het moment dat we het Finlandcircuit oprijden spettert het alleen nog een beetje. Ik kijk naar de lucht en het klaart op in de juiste luchthoek. Gelukkig. De eerste wagens rijden het, nu al te natte, terrein op. Bussen en kleine vrachtwagens met daarin verschillende zijspancombinaties worden in ‘showroomstand’ naast elkaar geparkeerd. Al jaren achtereen komen ze opdraven. Trouw en gewillig. Zijspannen, een dikke Quad, een oude brandweerwagen en een militaire Jeep sieren het rennerskwartier.

‘Ineens staat er een clown voor mijn neus’
Het spetteren stopt en de zon breekt door, precies op het juiste moment. ‘Bedankt’, fluister ik terwijl ik naar de lucht kijk. Zo moet het ook zijn. Als je zoveel mensen bij elkaar hebt die zich mate- en belangeloos inzetten voor onze medemensen met een beperking, op welke manier dan ook, verdien je alle medewerking. Ook van boven. De feesttent is al volledig ingericht. In één van de hoeken staat een podium met een DJ set. In de andere hoek is een lange tafelbar gebouwd met dranken, broodjes, muffins en andere heerlijke zoetigheid. Het is niet de eerste keer dat ze dit doen en dat voel je meteen. Naast de feesttent staat een, zeer steriel ogende, EHBO tent voor het geval dat. Je kunt geen risico’s nemen tenslotte. Ineens staat er een clown voor mijn neus. Meestal zijn die net niet grappig. Deze wel. Hij heeft iets leuks. Waarschijnlijk is de man privé ook gewoon lachen. Marijke Hemelsoet heet ons van harte welkom. Marijke mag toch wel één van de drijvende krachten genoemd worden binnen de ‘Special Day’ organisatie, samen met Eric Stoutjesdijk, ook een kopstuk van het eerste uur. Het is altijd weer een zware kar maar ze trekken hem met z’n allen. Er moet nogal wat geregeld worden, wat tot op heden ieder jaar toch weer gewoon gelukt is. Doen sponsoren weer een duit in het zakje en krijgen ze weer een vergunning van de gemeente. Vragen die elke editie weer de nodige spanning oproepen. Gelukkig staan die laatsten er al die jaren voor de volle 100% achter. Zelfs één van de drie aanwezige wethouders, Jack Begijn, gaat een paar rondjes mee de ‘bak’ in. Nerveus, zoals hij zelf zegt, maar hij doet het wel. Respect is zijn deel. De andere twee, Cees Liefting en Frank Deij houden het op kijken en supporteren. Ook dat moet gebeuren natuurlijk.

‘Echte crosshelmen’, hoor ik er een zeggen
Eric is de spreker van de avond. Als een echte ‘omroeper’ doet hij het woord en brengt de sfeer er in. Uitgedost in hun strijdkleding staan de ‘zijspan jongens en meisje’ aandachtig te luisteren. Ze worden bekeken als ware krijgers. Het is af te lezen van de gezichten. De helden. Hun helden. De meeste gasten kunnen bijna niet wachten. Sommigen zijn al ‘verpakt’ in geleende crosskleding, anderen hebben een shirt aan met eigen naam op de rug, gekregen op een vorige editie. Hier kijken ze al een tijd naar uit. Buiten hebben ze al staan kijken naar de rij helmen die op tafel klaar staan. ‘Echte crosshelmen’, hoor ik er een zeggen. De verbeelding straalt er van af. Als Eric zijn betoog sluit is dat meteen het startsein van het evenement. De start van iets wat een mooie dag zal gaan worden. Weer of geen weer. De twee- en viertakt combinaties draaien warm waardoor veel gezichten in en vrolijke plooi komen. Geduldig staan ze in een rij te wachten op hun ‘crossbeurt’. Niemand dringt. Een voorbeeld. Sommigen geven na één rondje al aan dat het genoeg is. Sommigen moeten er haast ‘uitgedwongen’ worden. Vlaggers en EHBO in constante paraatheid. Ik sta bij de uitgang van het circuit en zie de stralende gezichten. Duim omhoog. ‘Moment of fame’, om nooit meer te vergeten. Aan de manier van begeleiden is te zien dat de rijders dit al vaker deden. Ze lijken precies te weten wie een beetje extra aandacht- en arm nodig heeft en wie zelf wel een beetje uit de bak durft te hangen. Sommigen worden geholpen, anderen losgelaten. Ook een quad gaat de baan op. Als een ervaren coureur hangt een jongen mee in de bochten. Een lach op zijn gezicht die er vervolgens niet meer af gaat. De hele dag niet.

Grof geduld
Net als iedereen zijn en haar rondjes heeft meegereden barst het noodweer weer los. Code geel met een turbo. Het stopt niet meer. Heel erg helaas voor ons en het, inmiddels wereldberoemde, FMX4ever team van Jimmy ‘Jimbo’ Verburgh. ‘We hadden net de modder van de ochendregen er af en waren er helemaal klaar voor’, aldus een altijd ‘opgeruimde’ Jimmy. Als iedereen binnen is kan het feest beginnen. Respect voor de begeleiders. Grof geduld. Een jongen legt zijn been op tafel. Als hij mijn zoontje er om ziet lachen doet hij het nog een keer of 30. Ik ben het waarschuwen van mijn kinderen na twee keer al zat. Zij houden vol. Oneindig. Het is speciaal. Anders. Een kleine ‘speciale vrouw’ komt naar me toe. Aandachtig kijkt ze me aan en vraagt me of ik nog vakantie heb. ‘Nee’, zeg ik. ‘Helaas niet’. ‘Ikke wel, nog 1 dag’, zegt ze en lacht met een gelukkig gezicht. Ze draait om en pakt de ‘beat’ weer op. Dansen kan ze ook. Een tweede clown maakt alles van ballonnen. Zwaarden, bijen, en hondjes tovert hij in een spreekwoordelijke handomdraai tevoorschijn.

Gelukkige mensen
De brandweerwagen en Jeep rijden ondertussen een aangepast parcours buiten het terrein. De hevige regenval in combinatie met de ‘wegbanden’, laten het rijden op het circuit vandaag niet toe. Het maakt voor de ‘gasten’ niet uit. Zij zijn dankbaar. Altijd en met bijna alles. De DJ/zangduocombinatie doet waar ze voor gekomen zijn. Meezingers en deiners volgen elkaar in snel tempo op en iedereen gaat los, zonder enige vorm van schaamte. De bijzonder zuivere samenzang van de twee is ‘the icing on the cake’. Als de eersten huiswaarts keren besluit ik ook op te stappen. We glijden naar de auto en nemen afscheid van de organisatie. Bedankers worden bedankt en ondanks de heftige regenval is er toch weer terug te kijken op een super geslaagd evenement. Mijn kinderen krijgen nog een reserve ‘goodiebag’ mee en we nemen afscheid van een grote groep gelukkige mensen. Als we wegrijden laat ik alles de revue nog eens passeren en besef dat de waardering en dankbaarheid van deze groep mensen zo groot is dat zo’n evenement eigenlijk helemaal niet kan mislukken. Met het besef dat gezondheid niet vanzelfsprekend is plukken m’n kinderen op de achterbank hun tasjes leeg. Nog meer dankbare smoeltjes. Ik ben blij dat ik erbij was en heb toegezegd dat ik voor de volgende editie, het 15 jarig jubileum, graag mijn medewerking zal verlenen. En dat hoeft niet bij het schrijven van een verhaaltje te blijven…