Supercross x10

Lommel. Helaas één van de weinige banen die België nog tellen mag. Een baan met naam. Nooit eerder kwam het er van er een keer heen te gaan. Veel gehoord over de ‘zwaarste baan van Belgie’, dat wel. Na het zien van wat filmpjes op youtube begrijp die betiteling wel. Waanzinnig diepe gaten met geen enkel zitmoment. Niks voor mij omdat ik in verband met ontbrekende conditie toch wel 50% van de rijtijd wens te zitten. Ik moet wel. Eenmaal gearriveerd blijkt het ‘welcome office’, waar onze kaartjes klaarliggen, precies aan de andere kant van de door mij gekozen parkeerplaats. Als we er eindelijk denken te zijn moeten we nog twee keer datzelfde eind. Te warm, te ver. Een geluk bij een ongeluk is dan weer dat ik geen ‘opgevers’ bij me heb. Geen gezeur en gewoon doorlopen. Trots eigenlijk wel.

‘Volkel Jonguh’ Als we ‘gate 5’ binnenlopen is iedereen al druk in de weer. De sfeer is al meteen voelbaar. Iedereen en alles is cross. Duizenden mensen met dezelfde passie, op welke manier dan ook. Alles loopt en rijdt door elkaar. Toppers op pitbikes, uitgelaten fans met rugtassen, managers en andere teamleden met volgeborduurde teamblouses. Opgeschoten jeugd en oud gedienden lopen kriskras door het rennerskwartier. Hier leven ze naartoe, misschien wel al een jaar lang. Sommigen sparen ervoor omdat het tegenwoordig niet bepaald de goedkoopste uitjes zijn. Toch komen ze trouw. Nog niet eens met het besef dat een GP zonder hen geen bestaansrecht heeft. Zij dragen deze prachtige sport. De inmiddels vertrouwde Nederlandse vlag ‘Volkel Jonguh’, prijkt alweer hoog in een paal. Hollandse steun voor ‘onze’ mannen. ‘We zijn er weer!’ lijkt de vlag te roepen. ‘MXGP’ heeft samen met ‘Monster Energy’ weer flink uitgepakt. Megagrote stellages, muziekinstallaties en een groot scherm sieren het ‘Belgische parcours’. Geweldig dat je op de toch erg overzichtelijke baan de stukjes die je live mist, meteen kunt volgen op het grootbeeld. Hier gaat het dus allemaal gebeuren vandaag. De ‘speakers’ Leon van Gestel en Kees van den Boomen geven me altijd een vertrouwd gevoel. Een gevoel dat alles op rolletjes zal lopen op zo’n dag als vandaag. Zij zijn uiteindelijk de mannen met de ervaring van jaren topsport, verstand van zaken en het talent van ‘passieoverbrenging’. ‘Gewoon gas geven’ Er zijn al wat trainingen verreden waardoor de baan in mijn optiek al als ‘teringzwaar’ betiteld mag worden. De hele baan rond diepe gaten wat eigenlijk geen knippen meer zijn. Kleine schansen. Het is supercross x10. Constant staand springen ze van bult naar bult. Ronde na ronde en dat drie kwartier lang. Hier scheiden zich de mannen zich niet van de jongens. De laatste en langzaamste is nog steeds een topatleet. Ondanks er diverse rijders zich hebben afgemeld in verband met blessures blijft er toch een prachtig startveld over. Ik heb er beslist en nog steeds geen verstand van maar ik krijg het idee dat Honda’s het goed doen in het mulle zand. Het viel me al eerder op in Valkenswaard en ook hier weer zie ik, lettend op het veergedrag, verschillende ‘Hondacowboys’ met ogenschijnlijk minder moeite de onmogelijk zware baan trotseren, ook al winnen ze niet allemaal. ‘Met het grootste gemak’, zo lijkt het. Als ik zie hoe bijvoorbeeld een Paulin naar een schans toe ‘glijdt’ en hoe hoog en ver hij dan durft te springen, neigt mijn gevoel van: ‘dat kan ik ook wel’. Ik kan het niet, ik weet het maar ze maken het zo makkelijk voor iemand die het niet kan. ‘Gewoon gas geven’, meer niet. Hoe harder, hoe makkelijker. Het lijkt allemaal zo verdomde simpel. Net volgroeide jongens van rond de twintig zijn in veel andere sporten jonkies in de groei. Hier zijn het mannen. Echte.

Succesvol rodeorijder Sommigen springen er uit. Andere jongens hebben pech. Zo gaat het, zo is het. Sven van der Mierden wil wel maar zijn pols geeft het halverwege op. Mack Bouwense rijdt de wedstrijd van zijn leven. Door een perfecte voorbereiding snoert hij critici hun iets te grote mond door twee keer een achtste plaats te bemachtigen. Ook ‘de Nederlandse Villopoto’ Lars van Berkel laat zien de juiste vorm te pakken te hebben en wint het totaal. Helaas gaat de prachtige, hevige strijd ten koste van Bas Vaessen die het tempo erg goed aankan maar door een stuurfout in de eennalaatste ronde ten val komt. Jammer. Een Prado die na als laatste te zijn gestart laat zien dat hij evengoed als succesvol rodeorijder zijn brood had kunnen verdienen. Een Genot die waardig bevestigt dat hij het tempo aankan. Iets wat me al eerder was opgevallen maar wat hij nu kon omzetten in keihare punten. Damon Graulus die na een smerig klappertje ‘gewoon’ het hoge tempo doodleuk weer oppakt. Een Strijbos die in totale verbijstering achterblijft na ’s zaterdags een geweldige kwalificatie te hebben gereden. ‘Zijn baan’, zijn thuisbasis. Er had meer ingezeten, dat zeker, maar het komt er vandaag niet uit. Een (altijd) tot op het bot vechtende Bogers die door zijn inhaalraces laat zien zeker met de top mee te kunnen. Liggend op een mooie vierde plaats strooit een val roet in zijn eten. Jonass rijdt netjes zijn puntjes bij elkaar terwijl Shaun Simpson laat zien dat een ‘sandking’ niet perse uit Belgie of Nederland hoeft te komen.

‘Megatalent in ruste’ Natuurlijk is de combinatie van loodzware baan tezamen met zinderende hitte ‘killing’ voor zowel rijders als toeschouwers. Op een zware baan valt te trainen. De hitte komt altijd ongevraagd en op een verkeerd moment. Als de laatsten gefinished zijn lopen we nog even door het halfopgeruimde parc fermé. Prado ‘wheelied’ zijn montainbike rakelings langs ons heen met één hand los. Balans dus. Pauls Jonass stopt en blijkt een uiterst sympathiek mannetje. We willen graag een handtekening maar hebben geen poster. Wel van alle andere KTM’rs, waarvan het gros ontbreekt. Lachend pakt hij een poster van Ken de Dycker. ‘Hier op dan maar?’. Het duurt allemaal wat lang maar hij loopt niet door. Uiteindelijk krijgen we van een KTM dame een oranje zwart spandoek waar Pauls groot zijn naam en nummer opkalkt. Leuke gast. We spotten en feliciteren Nancy van de Ven nog in een stand waar broer en ‘megatalent in ruste’ Rinus wat laatste handelingen verricht. Rinus die ooit stopte vanwege de niet ophoudende reeks van blessures en bijkomende pijn. Uiteindelijk doet zijn hart het meeste zeer. Nog steeds. Zijn schone ‘partneres’ Dominique maant hem mee te komen. ‘We kunnen er uit, ga je mee?’. Mooi stel. ‘Rinus maakt goede keuzes’, denk ik nog. Vol ongeloof zit Kevin Strijbos versleten in zijn klapstoel uit te hijgen terwijl hij zijn relaas doet aan een nieuwsgierige reporter. Niet te beroerd om ondertussen nog een stuk of twintig posters te tekenen voor de wachtende jeugd. Fans zijn hem heilig.

Het is nooit genoeg! Redelijk kapot van de hitte en het staan slenteren we naar de uitgang. Kapot maar voldaan. Al met al weer een prachtige dag die we bij kunnen schrijven in ons boekje. Weer een stukje crossgeschiedenis mee mogen maken. Hoe vaak je ook gaat, het is nooit genoeg. De geur en de herrie, zand of modder, het maakt allemaal niet uit. Ik heb me er nog steeds niet in verdiept maar begrijp nog steeds niet waarom de prijsuitreiking ‘stiekem’ aan de achterkant wordt gehouden en niet gewoon ten overstaan van het voltallige, dikbetalende en massaal opgekomen publiek aan de circuitzijde. Misschien toch eens uitvissen. Wederom zijn we dankbaar voor de mogelijkheid er te mogen zijn vandaag. Dank aan Stefan Geukens (The Art of Motocross) en Rolf Verhagen (Moto Master). Foto’s met dank aan Folko Haffert (Folko Fotografie).