Er is altijd een weg

‘Zijn je benen moe van het staan?’. Met een brede grijns kijkt hij schuin omhoog. ‘Oh, nee hoor, dat valt wel mee’, zegt het meisje verlegen. ‘Ik zag je zo naar m’n benen kijken. Je mag wel even op m’n schoot hoor, de mijne worden nooit moe’. De lachers op zijn hand. Niet ten koste van, zeker niet. Het meisje lacht mee. Joël is iedereen v oor. Hij zegt wat hij denkt, altijd en overal. Zonder enige vorm van schaamte. Hij heeft zojuist voor de derde keer na zijn ongeluk op een crossmotor gereden. Afgelopen vrijdag twee keer een minuut of tien. Het lijkt haast onmogelijk als je weet dat hij vanaf zijn tepels niets meer voelt. Geen controle heeft eigenlijk. Ook ik stond aan de baan. Uiteraard. Ik kon zoals velen mijn tranen niet bedwingen. Dat hij rondrijdt is al te bizar voor woorden. Springen dacht niemand aan. Joël wel. Hij is zoals hij is. Altijd maximaal. Los in de lucht. Hij vult zelf zijn leegtes, zo veel mogelijk alleen. Onafhankelijk, zoals hij altijd was en nog steeds is. Na zijn, nu al historische, rit wacht ik heel even. Veel van zijn trouwe volgers wachten hem op. Alweer omgekleed tref ik hem in zijn rolstoel voor de bus.

Als hij ziet dat ik sta te wachten om even met hem te praten maakt hij zich los van de groep. ‘Hoe is het?’, vraagt hij mij. Grappig wel. ‘Dat is mijn tekst’, denk ik nog. We praten over zijn beleving van zojuist en ik zie zijn ogen glanzen. Dit heeft hij gemist, dat is duidelijk. Een groot deel van zijn revalidatie had dit tot doel, daar ben ik zeker van. Ik zie de kracht die hij uitstraalt en moet denken aan hoe zijn carriere zou zijn gelopen als… Als je al zwaar getalenteerd bent en daarnaast beschikt over een onmenselijk gediciplineerd karakter, heb je alles in huis om een hele grote te worden. Joël is nu al groter dan hij ooit als crosser had kunnen worden. Nu zelfs nog is hij tot meer in staat dan velen. Kippevel. Net voor ik afscheid neem vraag ik of hij wellicht later op de dag nog een keer op de motor te zien zal zijn. Hij moet lachen. ‘Dan had ik me zeker niet omgekleed. Het duurt wel een uur voor ik die rommel uit heb’. Ook dat doet hij alleen. Alle medelijden voorbij. Respect heeft hij ook niet eens meer nodig. Joël is Joël. Het is zoals het is en daar doet hij het mee. Het stopt nergens, het verandert alleen. Op een andere koers, het avontuur tegemoet.

#34Stay Strong. He will…