Minivakantie met maximaal genot!

‘Moet je gaan crossen?’, vraagt een voor mij onbekende man bij de pomp. ‘Ja, het circuit moet hier vlakbij zijn geloof ik. Er staan al bordjes’. Hij kijkt me wat langer aan en lijkt me te kennen. Rotmomenten vind ik dat altijd. Iemand die jou wel kent en dat je het zelf niet meer weet. ‘Jij bent toch Olav?’, vraagt hij en m’n hersens kraken. Ik weet het echt niet. ‘Ik lees je verhaaltjes altijd en met veel plezier’, zegt hij en ik zucht. Het blijkt Jef Leysen, voorzitter van de club, en leest via de Facebook account van zijn vrouw mijn crossstukjes. Leuk moment en vooral vereerd. Mijn dag is al goed begonnen.

Mooie familie, die crossers.

Het is mijn eerste keer bij Mc Lille. Heb er al vaak over gehoord en mijn zoontje gaf ook al verschillende malen aan er heen te willen in het kader van zijn leerschool. Het blijkt niet eens een uurtje rijden dus dat valt alles mee. Het zandpad naar het circuit is al mooi. We zijn er een dag te vroeg met een geleende caravan wat mijn kinderen extra zenuwachtig heeft gemaakt. ‘Ik heb er zo’n zin in pap’. Geweldig die smoeltjes. Op de meer dan ruime parkeer/kampeer plaats is het makkelijk om een plekje uit te zoeken. Zus en zwager zijn er ook al en vrij snel hebben we een plaatsje gevonden. Ruimte zat dus zetten we nog een evenzogroot perceel af voor de ‘vrienden van morgen’. Al meteen hebben we contact met de ‘buren’, die me spontaan helpen de caravan op z’n plek te duwen. Mooie familie is het toch die crossers.  Aardige jongen met een behulpzame vriendin. Hij rijdt alleen vandaag. Zijn vriendin morgen op haar paard. ‘Zo hebben we allebei wat’. Mooi. Ik maak nog een grap over een paard van mijn eerste ex, die helaas afgemaakt diende te worden. ‘Hebben we toch nog een maandje van gegeten’. Had niet gehoeven denk ik achteraf. Als we uitgestald zijn lopen we naar de baan. Mijn zwager was er al eerder en wijst me als erkend crossleeraar op de moeilijke stukjes. Ik zie al snel dat gezien mijn conditie alle stukjes moeilijk gaan worden. Na een gezellige bbq naast de camper tafelen we nog wat na. Lekker even geen stress. Momenten die we onszelf misschien wel te weinig gunnen. Even terug bij elkaar komen, heerlijk. Slapen gaat me na een paar biertjes gelukkig altijd goed af. Ook in een iets te kleine caravan aan het voeteneind van mijn kroost.

Uiteindelijk willen ze alle circuits dicht

Er wordt de volgende morgen al vroeg met trainen begonnen omdat er een behoorlijk menu afgewerkt moet worden. Een dag is tenslotte zo om, ook in België. In het prachtige, twee verdiepingen tellende clubhuis, annex douchegelegenheid, cafetaria en toiletten heb ik een gesprekje met de vrouw van de voorzitter en kom ik er achter dat er ook hier gevochten wordt om circuitbehoud. De aanvallen duren al jaren en het probleem blijft. Uiteindelijk willen ze alle circuits dicht, maar crossers zijn geen opgevers.

Alles is welkom hier.

Alles lijkt perfect geregeld. Een hechte club vrijwilligers zorgt ervoor dat het draaiboek van vandaag in goede banen geleid zal worden. Het valt me op dat bijna iedereen elkaar kent. Er hangt een gezellige sfeer tussen heel jong en behoorlijk oud. Ik ruik het respect  dat als een walm over het rennerskwartier hangt. Fijn gevoel. M’n kids hebben de crossfietsen al uit de auto getrokken en maken alvast de fietscrossbaan onveilig. De trainingen worden af in raptempo afgewerkt zonder enig oponthoud. Alles is welkom hier. Quads, oldtimers en zelf een hele jonge zijspancombinatie sieren het geheel. Er wordt hard gereden op de prachtig gesoigneerde baan, heel hard. Mooie manches met een nog mooiere strijd. Ook al gaat het hier om een clubcross, de entourage doet me denken aan een ONK. Ook krijg ik heel even het oude BLB gevoel weer terug. De Belgische ‘speaker’ is daar waarschijnlijk de grootste oorzaak van. Er staan verschillende verkoopwagens met zowel broodnodig materiaal als leuke hebbedingetjes. Sfeererhogend en erg handig.

Ik klap wel wat harder…

Kleine ‘tafelspringers’ verbazen me. Old timers geven me kippevel in combinatie met enige weemoed. M’n zwager verbaast me weer eens met een prachtige tweede plaats. M’n zoontje zag ik weer een maatje groeien. Ook al is het op de wedstrijddag wat koeler, de nagekomen vrienden geven een warm gevoel. Een gevoel van saamhorigheid. We hebben geen tijdsdruk gelukkig. In de kantine wachten we onder het genot van een lekker tapje op de prijzen. Jammer dat de helft van de winnaars al naar huis is waardoor we iets harder moeten klappen. Het lijkt me leuker voor iedereen om de prijzen direct na de tweede manche op het circuit uit te reiken, maar dat zal weer ten koste gaan van de kantineomzet. Die omzet is nodig en gegund want van een strijkstok hebben ze hier nog nooit gehoord. Alles komt ten goede van de club en verzorging en dat is echt wel te merken. Ik klap wel wat harder…