Dankbaar genieten

MC Rilland. Jaren aan een stuk waren we er vaste klant. Begin jaren 80 trainden we er iedere woensdag en meestal de zaterdag voor de MON wedstrijd ook nog even. Ik was jong en kon blijven rijden. Meer kracht dan talent. Ik reed niet hard maar daarom wel heel lang. Mooie baan, toen al. Ook weer jaren aan een stuk kwam ik er niet. Je leven neemt een wending die je soms zelf niet eens echt aan ziet komen. Zoals iedereen die eenmaal besmet is ben ik het ook nooit kwijtgeraakt. Tussendoor drie keer een enduro aangeschaft om zogezegd zo nu en dan eens een zandpaadje af te kunnen raggen. Binnen de kortste keren zit je dan toch weer op een circuit, en je verlichting met kentekenplaat op de werkbank. Een jaar of vier geleden stak het de kop weer op. M’n zwager bood me een ritje aan op zijn 250 viertakt Honda en ik was om. Ondanks ik het hele viertakttijdperk gemist heb vond ik het toch prettig rijden. Wel miste ik het gejank onder me. De viertakten die ik als laatste had gezien waren de logge zijspancombinaties en een enkele CCM. Toch weer voor de tweetakt gekozen en ook al ben ik ooit gestopt op een KTM 495, een 250 van tegenwoordig is echt snel zat.

Nu ben ik weer wekelijks in Rilland, met mijn zoontje. Net als mijn vader toen met mij. Ook mijn vader zei niks tegen me, net als ik tegen m’n zoon. ‘Lekker laten rijden’ moet hij gedacht hebben, en dat deed ik ook. De baan in Rilland is echt een deel van mijn leven geworden. Buiten het feit dat ik dankzij hun moeders 4 prachtige kinderen heb mogen krijgen zijn de jaren op Rilland mijn mooiste geweest. Afgelopen zondag weer een mooie middag in de zon. Jonge honden op jacht naar een titel, jongens en meisjes voor de hobby en steeds meer veteranen maken hun rondjes. Het is zwaar. Voor iedereen op zijn of haar eigen manier en tempo. Na drie ronden al terug met zere armen. In de gezellige groep waar ik deel van uit mag maken wordt gespeculeerd over de clubwedstrijd van komende zaterdag. Nee, er is voor mij niets te halen maar ben nu al nerveus. Zoals iedere keer weer als ik de toegangspoort doorrij. Zoals iedere keer op het paadje van de fuik naar het hek. Zoals iedere keer als het 5 sec bord neergaat.

Zoals iedere keer…