De kleine zus met het grote hart (Naomi Bogers)

Naomi Bogers is het knappe zusje van (BB) Brian. We hadden even geleden via Facebook  al eens afgesproken een keer te babbelen. Ik ben namelijk al een tijdje benieuwd hoe het leven er uit ziet voor een jong meisje in de turbulente crosswereld. Vooral als je een broer hebt die als aanstormend talent zichzelf ‘met grote sprongen’ een weg aan het banen is naar de top. Is er ook tijd voor haar, het ‘kleine zusje’, haar leven en ambities?

Naomi weet niet beter

In de drukte van de GP van Valkenswaard liep ik haar tegen het lijf. ‘We kunnen nu wel even praten hoor’, zegt ze lief en leidt me naar de megagrote HSF tent. Welopgevoed biedt ze me een drankje aan. Naomi weet niet beter. Als baby was ze al op de cross aanwezig. Ze was er dus en moest wel mee, zoals het hele gezin. Natuurlijk draait het in het gezin Bogers al een tijdje en alleen maar om motorcross. Als je daar van jongs af aan in mee wordt genomen is het een leven waar je niet meer vanaf komt, maar ook niet vanaf wil. Je groeit er op en maakt er je vrienden, zoals anderen dat elders doen.

Bovengemiddelde balvaardigheid

Heel even crosste ze zelf ook. Toen ze negen was reed ze tijdens een training met haar been tegen een paal. Dat deed pijn en tevens de deur dicht. Naomi is meer een ‘voetbalster’. Voor het crossen ruimde ze indertijd haar schoenen op maar haalde ze even snel weer uit de kast na haar korte crossavontuur. Alhoewel ze veel respect heeft voor Nancy van de Ven vindt ze het crossen toch iets meer een mannensport. Naomi blijkt over een bovengemiddelde balvaardigheid te beschikken. Op mijn vraag of ze later door wil met de voetbal lacht ze verlegen. ‘Ik zou het wel willen ja, maar je moet maar zien hoever je komen zal natuurlijk. Ik doe het wel erg graag’. Voorlopig richt ze zichzelf op haar studie zonder nog echt een beeld te hebben van haar toekomst in de maatschappij.

 

Brian is vooral haar held

Ze vindt zeker niet dat Brian voorgetrokken is door haar ouders. ‘Nee, ik ben echt nog nooit wat tekort gekomen’, zegt ze met een eerlijk gezicht. ‘Mijn ouders zijn er altijd voor ons geweest, zonder verschil te maken’. Ze vindt het fijn om met haar schoonzus/vriendin Angel van de Berk te helpen in het HSF team. Ze zorgen voor Brians spullen en maken zijn eten klaar. Brian is haar grote broer, haar maatje maar vooral haar held. Ze hangt over het hek met een pitbord, ze roept, schreeuwt en zwaait. Als het wat  minder gaat zie je haar met een boos vertrokken gezicht heen en weer lopen op het circuit. Een gezicht dat boekdelen spreekt. Het straalt uit haar ogen: ze zal er altijd voor hem zijn. Cross of geen cross. Kampioen of niet. Steun en toeverlaat, onvoorwaardelijk. Andersom is Brian er ook zo veel mogelijk voor haar. Hij brengt haar naar de voetbaltrainingen en gaat, als zijn schema het toelaat, met haar mee naar wedstrijden. Ze krijgt veel van hem en doen veel samen wat haar een fijn gevoel geeft.

‘Haha, ze weten niet wie je bent’

Voor mij geeft het weer dat vader en moeder Bogers goed werk hebben geleverd. Normen, waarden en vooral respect voor elkaar. Naomi is een lieverd en komt er wel. Ik merk dat ik in de drukke tent door wat mensen aangestaard wordt. ‘Haha, ze weten niet wie je bent, maar dat geeft niet’. ‘Nee hoor, geeft zeker niks’, zeg ik en sta op.  ‘Ik vond het fijn dat je even tijd voor me wilde maken’. ‘Voor een praatje mag je me altijd storen’, zegt ze volwassen en ik zwaai mezelf de tent uit.

Liefde voor elkaar is alles dat telt. De rest is mooi maar bijzaak…