René mag niet mee

Er zijn er nogal al wat. Veelbelovende rijders die wat vaker pech hebben dan een ander. Davy Pootjes en Kevin Strijbos zijn zomaar twee voorbeelden van talentvolle rijders die door pech veel seizoenen hebben moeten laten liggen. Waardevolle tijd. Het mooie aan crossers is dat het allesbehalve opgevers zijn. Hard volk zonder een beetje zelfmedelijden. Ze moeten niks maar willen zo graag. René de Jong is ook zo’n type. Ook hij heeft een doel. Een missie mag je het wel noemen. ‘Ik ben zeker geen wereldkampioen’, zegt hij nuchter, maar de ‘rechtdoorzee’ Amstelvener doet toch behoorlijk bovengemiddeld mee. Als ‘officieel veelbelovend’ werd hij al vanaf de 65 kleine wielen gesteund door de KNMV. ‘Zo lang je carrière duurt’, werd zelfs verkondigd. Steunen wil zeggen dat je er voor iemand bent in goede maar zeker ook slechte dagen. Een rijder die er al is, heeft de steun meestal al genoten. René was er nog niet, maar iedereen heeft kunnen zien dat de jongeling nog veel in zijn mars heeft. Talenten dienen met zorg behandeld te worden. De juiste steun op het juiste moment. René heeft ook verschillende malen pech gehad. Het begon met een dubbele enkelbreuk, die vervelend genoeg werd achtervolgd door een dikke ontsteking. Niet heel lang erna brak hij zijn ruggenwervel en moest hij wederom plaatsnemen in de voor hem inmiddels bekende lappenmand. Weer kwam René terug. Sterker dan ooit en liet zien dat er terdege rekening met hem  gehouden diende te worden.  Met overmacht won hij de twee laatste ONK’s en bereidde zich mentaal en fysiek voor op een nieuw seizoen. Het seizoen van de waarheid misschien wel. Met de GP van Valkenswaard in zicht schreef hij zich in met de hoop op een wildcard. Op zich een respectvolle Nederlandse vertegenwoordiger die er alles aan zou doen de Nederlandse vlag hoog te houden tijdens de enige Nederlandse GP van 2020. René blijkt volgens de KNMV geen toevoeging aan het deelnemersveld en ook zou het geen goede ervaring voor hem zijn voor de ontwikkeling van zijn carrière. Wie dan wel zou je denken…