Big Boys dont cry – mxinfected.nl

Het is allesbehalve een typetje. Hij lijkt erg ‘easy going’, maar weet goed wat hij leuk vindt en waar hij een ‘pesthekel’ aan heeft. Mischa maakt zich absoluut niet druk om anderen, maar focust zich op zijn familie, vriendin en vooral op zichzelf. Ook zijn persoonlijjke sponsoren draagt hij een warm hart toe. ‘Ze steunen me al jaren en dat waarder ik erg.’ Micha lijkt wat onverschillig, maar de werkelijkheid blijkt anders. ‘Een jongen met een fijn karakter’, prijst zijn vader hem vanaf zijn kamerbed. Nog niet zolang geleden maakt ’die ouwe’, zoals zijn zoon hem noemt, tijdens een verbouwing van zijn werkplaats een vrije val door een gat in het plafond. Twee gebroken ruggenwervels, een gebroken onderarm en een verbrijzelde knieschijf, waren de opbrengst en dat deed hem zeer. Niet zozeer de pijn van de letsels want hij is niet een van de flauwsten, maar zeker het feit dat zijn eenmans zaak en verbouwing van zijn meubelspuiterij stil kwam te liggen. Het is geen stilzitter. Dochter Nikki laat tussen neus en lippen vallen dat hij al zonder krukken loopt, terwijl de arts toch iets anders voorschreef. Uiteindelijk ken je zelf je lichaam het beste denk ik dan maar.

Sponsorstickers

*Nikki verzorgt het vrouwelijk schoon tijdens Micha’s wedstrijden* (**by Danny Relouw**)

Er heerst een relaxte sfeer in huize de Waal. Geen patsers of grootdoenerij in de omgeving. ‘What you see is what you get’. Ook al schelden Micha en Nikki grappend heen en weer, toch kunnen ze niet zonder elkaar. Nikki slaat als grootste fan praktisch geen wedstrijd over en is dan ook supertrots op haar talentvolle broer. Liefde hoef je niet uit te spreken, die voel je. Micha is grappig. Als ik begin over een onderwerp van een tijdje geleden, geeft hij aan een slecht geheugen te hebben. ‘Van een goudvis’, lacht hij hard. Op z’n Brabants: ‘dawittikammalniemer’. Ook ‘wamaktutuit’, passeert regelmatig de revue, Het maakt ook niet uit want sinds de ‘New Kids Hype’, praten we allemaal wel een beetje Brabants. Mischa is onverwacht zorgzaam. Terwijl mijn zoon en ik zijn bus voorzien van sponsorstickers, verzorgt hij de koffie met koek, Cola, No Fear Energy en slingert tussendoor ook nog even de airfryer aan.

Supertalent

Als we weer binnen zijn vertelt vader Frans de Waal van vroeger. Hij crosste zelf maar een jaar of vijf, omdat hij vrij laat begonnen was. Eigenlijk is hij al jong uit huis gegaan om op die manier zelf zijn crosser aan te kunnen schaffen. Frans was geen supertalent, maar heeft er dik van genoten. Op het moment dat Micha met een 65 cc de baan onveilig begon te maken, zette Frans er een punt achter. Het was mooi geweest. Hij pretendeert niet perse een goede trainer te zijn, maar snapt wel wat de cross inhoudt. ‘Ook al kon ik het zelf niet uitvoeren, ik denk wel dat ik weet hoe of wat. Ik heb daar veel met Micha over gepraat maar de laatste jaren laat ik dat bij het team liggen. Het zou alleen maar onrust veroorzaken. Wel stuur ik Micha appjes van langs de baan. Van wat ik zie en denk dat hij zou kunnen aanpassen. Wat hij er van mee neemt zie ik wel. Ik kan hem inmiddels lezen en schrijven. Aan zijn houding op de motor weet ik precies in welke vorm hij is. Dat leer je vanzelf.’

*Micha en zijn trouwe sponsor No Fear zijn al jaren onafscheidelijk* **(by Eric Laurijssen)**

Het is laat en we moeten gaan, maar de sfeer en gezelligheid maken het opstaan moeilijk. Micha moet de volgende dag weer aan de bak in de lasserij, dus we maken dat we wegkomen. Fijne hardwerkende mensen met stuk voor stuk een goed hart. Veel succes Micha, het is je gegund…

Fotocredits: Eric Laurijssen (www.motocrossplanet.nl) – Danny Relouw (www.relouwmxpics.nl)