Kom op Stef!

Ik ken hem al een tijdje. Beter gezegd weet ik dat hij bestaat, maar we spraken eigenlijk nooit echt met elkaar. Ik raak in gesprek met zijn ouders als hij aan komt lopen. Een leuke kerel met een open karakter. Zijn ogen stralen en na een minuut of tien weet ik ook waarom. Een sprookje dat mooi begon maar deze keer niet eindigde met een happy end. Hij is open en eerlijk. Natuurlijk is het jammer, maar toch oogt hij opgelucht. Soms zijn zulke dingen nodig om weer in je spoor te komen. Zijn trouwe en eerste liefde staat naast de camper. De Kawa popelt zichtbaar. Ook hij heeft het de laatste jaren moeten ontgelden, maar dat wordt vandaag meer dan goedgemaakt. Stef Goetheer is terug. Het mooie is dat wat er ook gebeurt, de cross altijd weer de ultieme afleiding blijkt te zijn. Lekker even helemaal niks. Jij en je motor. Met dat brullende ding onder je weg van alle sores. Zijn glanzende ogen maken ook mij opgewekt. Een jongen met een gouden hart, die je alles gunt wat goed is. Zijn groene kanon is zo uit de garage getrokken. ‘Niets aan gedaan, maar dat moet maar een keer’. Eenmaal in de baan blijkt hij het nog niet te zijn verleerd. Het rijden gaat top, de conditie komt weer wel. Tijd zat nu. Ik kijk nog even naar hem en zie hem genieten van elk moment. Op zijn plaats. Thuis. Deze dag was ik erbij. In Axel ging het mis. Helaas. Een grote klapper maakte een abrupt, maar hopelijk voorlopig, einde aan zijn gedroomde come-back. Ik lees via de familie de vooruitgang en dat doet me goed. Het gaat in ieder geval vooruit en dat is het beste nieuws voor nu. Beste Stef, ik wens je veel sterkte. Ook dit komt weer goed. Ik ken je nog maar net, maar die tien minuten in Wemeldinge gaven me een goed beeld van hoe je bent. We staan aan de kant en moedigen je aan. Kom op Stef!