Op eigen kracht – mxinfected.nl

Het is ver voor mijn tijd, maar ooit hadden de huizen helemaal geen kranen en stopcontacten. Het was in die perioden dat Rinus zijn vader een gat in de markt zag een Loodgietersbedrijf beginnen naast zijn bestaande Bedrijf de Smederij . De man krijgt het verschrikkelijk druk, dus zodra Rinus mag en kan helpt hij zijn vader. Niet dat het helemaal zijn droom is, maar Rinus heeft eigenlijk helemaal geen droom. Ja, misschien toch een beetje. Hij wil geld gaan verdienen, een gezin stichten en daar voor zorgen. Verder niks.

‘Dat kostte ons bijna de kop’
Rinus is 38 als hij iemand tegen het lijf loopt met een kleine horeca groothandel. Zijn assortiment leek in niks op de dingen die Rinus nu
‘verhandelt’. ‘Het assortiment verandert bijna wekelijks’, zo weet Rinus. ‘Je moet mee met de trends natuurlijk. Alert zijn’. De man had tegen Rinus gezegd dat hij eigenlijk wilde stoppen met zijn zaak, waarop hij Rinus vroeg of het iets voor hem was om over te nemen. Daar zag Rinus wel brood in zelfs met beleg . ‘Ik was toen nog maar 38 en bruiste van de energie’. Rinus had verder niks met horeca. Ook zijn vrouw Addie had niets met administratie, dus dacht ze op type les te gaan. Helaas kreeg ze daar de kans niet meer voor gezien de overname vrij snel plaatsvond. Alles moest natuurlijk snel draaien. In zekere zin gooiden ze zichzelf voor de leeuwen, wat later de beste leerschool ooit zou blijken te zijn. Gelukkig weten ze elkaar goed op te vangen en staan elkaar bij waar nodig. Met een stukje gezond verstand en kom je al een heel eind. Na een kort overleg met zijn vrouw wordt de koop uiteindelijk redelijk snel gesloten en is Horeca Groothandel van Doom een feit. Dit wel onder voorwaarde dat de bewuste oud-eigenaar nog 5 jaar bij Rinus zou blijven werken. Een slimme zet, vooral als je zelf uit het loodgietersbedrijf komt. Die 5 jaar werden er 7, met een naar einde. De man ging uiteindelijk in de ziektewet, waarop hij met de mededeling kwam dat hij overspannen was met alle financiële gevolgen van dien. ‘Dat kostte ons bijna de kop’, zegt Rinus en kijkt er zorgelijk bij. ‘Alles waar je dan zo keihard voor hebt gewerkt, staat dan ineens op de helling. Ik kan er nog steeds kwaad om worden. Een man waar we zoveel vertrouwen in hebben gehad’. De omzet was goed, maar zulke dingen zijn erg slecht voor de uiteindelijke winst. Het wordt uiteindelijk een slepende affaire waar ook het gezin onder te lijden krijgt, maar met keihard werken weten ze er toch bovenop te komen.

Een prachtig en vooral gezond bedrijf
Door de stijgende omzet wordt het pand aan de Oostperkweg in Middelburg al snel te klein. Addie gaat zich meer richten op de administratie via computer om de groter wordende hoeveelheid op tijd te kunnen verwerken terwijl Rinus zijn fantasie los laat gaan en een tekening maakt van wat hij graag zou willen. Een droom geboren. Rinus houdt de krabbels angstvallig in zijn la, maar weet goed wat hij wil. ‘Ik droomde van een groter pand met een naastliggende woning, zodat we van het vermoeide heen en weer rijden in de late uurtjes af waren en al onze kostbare tijd in de zaak konden steken’. Zijn droom werd een serieus plan. Na jaren keihard te hebben gewerkt en hun verdiende centen zorgvuldig te hebben besteed, konden de tekeningen dan toch uit de la. ‘We hebben een mooie grote loods met een woning er naast laten bouwen’. In begin 2000 was het dan zover dat ze met zeer verdiende trots hun nieuwe onderkomen aan de Voltaweg 22-24, op het Industrie terrein Arnestein te Middelburg konden betrekken. Zoon Cordino en dochter Jeamantta onthulden het nieuwe reclame logobord, waarna de genodigden het nieuwe pand konden bezichtigen. Na de toespraak van Rinus en Addie kon het feest beginnen. Een groot openingsfeest, compleet met feesttent en catering en zelfs een Italiaanse proeverij. Niet vreemd voor de klanten en leveranciers, want ook in het dagelijkse zakendoen staat bij Rinus en Addie de service op nummer 1. Het succesvolle bedrijf bleef groeien. Zoon Cordino kwam na een leerzame baan ‘bij en andere werkgever’, de gelederen versterken. Na veel interne aanpassingen om de stormachtige groei het hoofd te bieden werd er in 2016 nog een naastliggende loods gekocht. Zo is de situatie nu, in 2018. Een prachtig en vooral gezond bedrijf. ‘We hebben echt wel een paar keer zwarte sneeuw gezien hoor. Momenten dat ik dacht, ik stop er mee’. Het is natuurlijk een flits van gedachten, want stoppen kon helemaal niet’. Hun hele ziel en zaligheid zit in de zaak en dat zouden ze zomaar niet opgeven.

‘De service’
Rinus en Addie zijn blij dat ze het hebben doorgezet en hebben met zoon Cordino een waardige opvolger voor hun bedrijf. Ondanks dat denkt Rinus nog helemaal niet aan stoppen. ‘Dan wordt je snel oud’, zegt hij lachend en dat is natuurlijk ook wel zo. Als we een rondje door het bedrijf maken is te zien dat het huidige assortiment helemaal is aangepast op de huidige samenleving. ‘We hebben veel pizzeria’s als klant. Die hebben natuurlijk spullen nodig die totaal afwijken van wat een andere restaurant houder zal bestellen’. We groeien mee en volgen de wegen van onze klanten. Op die manier kunnen we ze altijd van dienst zijn’. Over de vraag waarom iemand voor ‘van Doorn’ zou moeten kiezen hoeft Rinus niet lang na te denken. ‘De service eerlijk zijn tegen je klanten’, zegt hij bijna zonder nadenken. ‘We wonen er naast en als we thuis zijn kunnen ze altijd nog spullen komen halen’. Sommigen vinden zich dan slaaf van hun bedrijf, maar daar denken de van Doorns heel anders over. ‘We hebben ons klantenbestand op die manier op kunnen bouwen. Niets was te veel en we stonden dag en nacht klaar. Dat waarderen we zeer. Ook de klanten met een wat lagere omzet worden nog steeds op handen gedragen. Het zou ook niet eerlijk zijn de mensen niet meer te helpen omdat we toevallig wat groter gegroeid zijn. Juist aan deze mensen hebben we ons bedrijf te danken’.

‘Monster’
Trots staat hij naast de onlangs aangeschafte Dodge Pick up. ‘Een beest van een ding’, omschrijft hij hun grote liefde. Op mijn aanvraag start hij het monster en geeft een paar keer goed gas. Kippenvel op mijn armen. Jaren hebben ze alles gegeven. Nooit op vakantie en altijd maar gewerkt. ‘Natuurlijk, deden we het graag en tenslotte is het ook een beetje hobby geworden, maar dit wilden we allebei zo graag dit was nog onze wens. Nu kon het en hebben we het gewoon gedaan’. We hebben ook ter ontspanning een lange tijd geleden ieder een motor gekocht, maar Addie’s gezondheid strooide regelmatig roet in het eten. Vanuit dat oogpunt besloot Addie haar motor te verkopen. Uit eigen veiligheid maar zeker ook voor de mede weggebruikers. ‘Nu kunnen we samen lekker weg wanneer we willen. Zo’n ritje is voor ons een soort van vakantie’. Rinus glimt. Nog harder dan de Dodge, maar dat mag hij…