Lars gaat dik
Ik heb een zwak voor Lars. Noem me maar een stille fan. Een jongen met plezier in zijn ogen. Altijd maakt hij even vrij voor een praatje. Eerlijke praat. Een ‘gewone jongen’ met ongewoon veel talent. Over de vraag of ik zin had op zijn sponsor/vriendenfeest te komen hoefde ik dan ook niet lang na te denken.
Door een dansvoorstelling van mijn dochter kom ik pas rond 10 uur sneeuw trotserend Veghel binnenrijden. Het is lekker warm en gezellig druk in huize van Berkel. Ik word oprecht enthousiast verwelkomd door Lars zijn moeder die me meteen voorziet van cake en koffie. ‘Het is wat minder druk dan andere keren, maar dat komt waarschijnlijk door de hevige sneeuwval’. Ze excuseert onnodig. Ik zie veel gezichten, maar weinigen ken ik ook daadwerkelijk. ‘Wie bent u’, krijg ik op zo’n moment niet uit mijn mond, dus laat het gebeuren maar rustig op me af komen. Het blijkt wel een hondstrouwe vriendengroep, want het tafereel heeft veel meer weg van een intiem familiefeest. Ik ken er wel een paar. Mario, Gert-Jan, Joey en natuurlijk zijn maatje Jeffrey. Ook Carlo Hulsen is van de partij. ‘Ik heb alle edities van Lars zijn feestjes meegemaakt’, lacht hij. Over trouw gesproken. In een onbewaakt moment zie ik Lars verliefd kijken naar een bevallige blonde jongedame. Na intern onderzoek bij zijn moeder blijkt het zijn eigen zus te zijn. Dat maakt de verliefde blik nog veel mooier.
Zoals het hoort wordt er alleen maar over cross gesproken. Mooie verhalen te over, die een dik boek zouden kunnen vullen. Het is prachtig te zien hoe de oude generatie zich gemakkelijk mengt met de jonge mannen. Lars is onopvallend aanwezig en geniet zichtbaar. Geen bravoure. Da’s het mooie aan Lars. Tot mijn verwondering blijk ik naast ‘Oom Bert’ van Berkel te zitten. Ooit was hij mijn voorbeeld. Zeker twee keer per manche zag ik hem met het grootste gemak voorbijkomen. De letters achter op zijn crossbroek vergeet ik nooit meer. Een mooi mens die ook al tien keer stopte. ‘Ik kom er niet vanaf, echt niet’. Als Carlo kan schrijven hoop ik dat hij eens aan een boek zal beginnen. Momenten van 30 jaar geleden weet hij nog tot in finesse uit te leggen. Ik luister aandachtig en ben erbij. De beelden maak ik zelf.
Halverwege de avond vraagt Lars de aandacht. Ieder jaar maakt hij een strakke presentatie waarin hij het verloop van het afgelopen seizoen nog eens met iedereen doorneemt, waarna hij de plannen voor het nieuwe seizoen bekendmaakt. Lars blijkt naast het schrijven, ook verbaal verrassend goed uit zijn woorden te kunnen komen. Hij had er zelf zeker meer van verwacht, maar de verschillende teamwisselingen brachten veel onzekerheid. Een rommelig jaar met wisselende resultaten. Positief is dan weer wel dat Lars het seizoen boven verwachting afsloot. De tijdelijke overstap naar de dikke 450, pakte boven verwachting uit. Pas toen werd hem zelf duidelijk hoe hij verder moest. ‘Mijn vader zei het twee jaar geleden al. Mijn rijstijl en postuur passen veel meer bij een 450, dan bij de 250. Ik voel het zelf ook. Ik doe geen extra moeite en ga gewoon veel harder rond.’ Die woorden zeggen alles. Van daaruit werd de beslissing genomen voor vastigheid en rust te kiezen. Een vertrouwd team waar hij zonder overbodige stress door kan bouwen aan zijn carrière. Zijn ervaringen bij SKS zijn alleen maar positief geweest, wat de beslissing alleen maar makkelijker maakte.
Het is al snel half 2 en aangezien ik nog een dik uur terug moet door de sneeuw besluit ik op te stappen. Lars bedankt me voor mijn komst en geeft me een lekkere gepersonaliseerde fles wijn mee. Een fijn gezin met waardering en respect voor degenen die het verdienen. Lars op de 450. Ik ben benieuwd, heel erg…
(Foto’s met dank aan MXnieuws.nl – Luc Wright)
