Jan Heusschen. Manager, sponsor of monteur?

Als ik de Gemertse winkelstraat inrij heb ik het idee dat ik verkeerd zit. Toch zie ik het onmiskenbare oranje van het succesvolle Oostenrijkse merk verschijnen. Parkeren kan met gemak voor de deur. Als ik binnenstap komt Jan me al tegemoet lopen. ‘Leuk dat je er bent’, is gastvrij genoeg. Ik ben eerder vereerd dat Jan tijd voor me heeft vrijgemaakt, want het is een druk baasje. We maken een snelle ronde door de onverwacht grote zaak en eindigen in de kantine waar de koffie en het warme worstenbrood al op me wacht.

Filip mist zijn thuisland enorm

‘We gaan aankomend jaar verbouwen’, zegt Jan een beetje verontschuldigend, maar heb geen idee waarom. Het is een nette zaak met een orde die ik thuis graag zou hebben. Jan is een ‘Pietje Precies’ en dat is duidelijk zichtbaar. We lopen naar achter waar de onderdelen netjes in de vakken liggen. Nog net niet op alfabet, maar alles op nummer. ‘We hebben alles op voorraad, echt alles’, zegt hij met een onbedoelde trots. Het is niet voor niks dat bijna iedereen hier om onderdelen komt. Uiteraard staan er enkele nieuwe en gebruikte motoren, waaronder de enige echte ‘Bengtsson’. Het kanon waar de Noorderling onlangs de Galvin Cup mee binnenhaalde. Filip wordt opgehemeld. Een fijne jongen zonder bravoure. ‘Dat past wel bij ons’, zegt Jan. Ondanks wat pechmomenten heeft Filip zich kranig geweerd. Op zich hadden we er nog wel een jaar aan vast willen plakken, maar dat ging niet door. Filip mist zijn thuisland enorm, daar was hij meteen heel eerlijk in. Ik voelde de laatste tijd ook wel wat, maar kon er de vinger niet echt opleggen. Tot hij er mee voor de dag kwam. Buiten het jammere is het natuurlijk ook wel een beetje logisch. Huis en haard verlaten om te kunnen doen wat hij het liefst doet. Een mooie externe aanbieding uit zijn thuisland deed hem besluiten zijn avontuur daar  verder te gaan volgen. Het was een  machtig seizoen, maar wel erg druk. We hebben natuurlijk de zaak en de klanten ook nog. Dat is de basis en daar moet je dan ook zijn. Veel zijn. In zo’n GP seizoen gaat dat wel eens anders, dus kwam de beslissing van Filip eerlijk gezegd nog niet zo hel ongelukkig uit.

‘Ik ben een perfectionist’

We gaan aankomend jaar verbouwen. Een store concept van KTM wordt losgelaten op het JHMX pand en dat heeft nogal wat inwendige gevolgen. Ik heb de plannen gezien en het ziet er heel professioneel uit. Maikel, de vaste monteur van Jan, is net een ‘Troy Lee’ aan het opbouwen. Het zwarte frame is netjes in een persoonlijk aangemaakte tint oranje gepoedercoat. Exact de kleur van het plastic. ‘Dat vind ik erg belangrijk’, zegt Jan. ‘Ik ben een perfectionist. Altijd. In ons team moet de rijder de zwakste schakel zijn. Dat klinkt raar, maar ik zal er altijd voor zorgen dat alles perfect in orde en geregeld is’. Uitslagen mogen in geen enkel opzicht beïnvloed worden door het materiaal. Een rijder voelt dat ook en dat is goed. Het geeft de rust die een rijder nodig heeft om zich volledig te kunnen concentreren op zijn werk. Komend jaar dus geen ‘GP trektocht’ voor Team Heusschen. Er is wel een rijder in beeld waar we de Dutch Masters en ONK’s mee willen gaan doen. Een paar GP’s in de buurt staan dan ook wel op de agenda, maar meer zal het niet worden. ‘Volgende week gaan we nog een keer met hem om de tafel, maar het is zo goed als rond’. Ze krijgen veel werk met de verbouwing, dus is dat het beste plan voor 2018.

‘Ik werkte liever een paar uur extra’

Jan Heusschen is Motorcross. Zelf reed hij bovenmatig getalenteerd zijn jaren bij de MON. Inters en IMBA. Rij technisch kon hij het behoorlijk volgen allemaal, maar nooit heeft hij er alles voor laten vallen. Als monteur van Romviel motoren maakte hij zijn uren en meer. Dat liep nogal eens uit de klauwen. Door de week maakte hij de motoren klaar voor de mannen waarmee hij zondags aan het hek stond. Als ik dan om een uur of 9 thuiskwam, moest ik nog aan mijn eigen motor beginnen. Die kreeg dan vaak net even wat minder liefde. Het mooie is dat Jan in die tijd vaak die bewuste mannen achter hem wist te houden. Jan profiteerde bijna ongewild van zijn grote gunfactor. Een man die alles geeft, krijgt vaak wat makkelijker. Bladel Olie (Nu Bo Motorolie) is een sponsor va het eerste uur. We zijn maatjes geworden met een erg sterke privé band. Het respect is er van twee kanten en daar is hij zuinig op. Nooit heb ik om sponsoring gevraagd. Ik werkte liever een paar uur extra, dan dat ik moest ‘schooien’ om geld of spullen. Toch dienden er zich verschillende bedrijven aan, om Jan te steunen in zij strijd.  Veel van die mensen zijn na mijn eigen crossloopbaan, gewoon gebleven en steunen me nu met het team. Daar ben ik blij mee. Vooral omdat ze zelf kwamen. Voor Jan werd het steeds moeilijker zich aan de top te handhaven. Na twee jaar KNMV hield hij het voor gezien en stortte zich volledig op zijn werk. Jan is een voorbeeldig teammanager. Zijn inzet is gekend in de crosswereld, zo ook zijn goedheid. ‘Dat heeft me inmiddels wel wat geld gekost zo nu en dan, maar zo leer je de mensen kennen. ‘Een dure les, dat is zeker, maar ik ben gewoon zo’. Jan zal altijd iemand helpen. Op het moment dat hij echt gebruikt of benadeeld wordt is het over.

Officieel filmmaker

Zoon Rick komt binnen en schudt me netjes de hand.  Een vriendelijke en rustige jongen met een hoop potentie. Bijna uiteraard crosst hij ook en doet aardig mee. Niet het talent dat wereldkampioen zal worden, maar daar is het hem ook niet om te doen. ‘Ik vind het gewoon heerlijk mijn rondjes te rijden. Even het hoofd leegmaken. Helemaal los’. Ricks talent ligt ook, maar veel meer in de filmindustrie. Onlangs werd een tweede creatie ingeblikt die hij samen met Arno van den Brink produceerde. The hard way to win 2’ ging in première en daar is hij terecht erg trots op. Hij rondde zijn studie ‘audio-visuele produktie’ af op het St. Lucas te Eindhoven, wat hem nu officieel filmmaker maakt. Een prachtig vak waar je qua creativiteit je hele hebben en houwen in kwijt kunt. ‘Ik leer iedere dag weer nieuwe dingen, die me ook weer op nieuwe ideeën brengen’. Rick heeft al veel in zijn mars, maar ‘the best is yet to come’.

Herlings

De twee dochters Laura en Eline hebben niet zo veel op met de cross. Natuurlijk moesten ze al op jonge leeftijd gewoon mee, maar sinds ze een wat meer eigen sociaal leven hebben opgebouwd, wordt dat steeds minder. ‘De oudste wil nog wel eens komen, maar dan moet het wel in Gemert te doen zijn en zeker niet al te vroeg’. Milou lacht. ‘Ze worden groot he’. Jan lijkt de hele crosswereld te kennen. Jeffrey Herlings kwam regelmatig over de vloer en nog steeds. In moeilijke tijden stonden we steeds voor hem klaar. Zo’n jongen heeft een levenslang krediet bij mij. Ik weet wat hij doormaakt en dat is niet niks. Het wordt vaak onderschat allemaal en dat is wel eens jammer. Niet dat hij er zich wat van aantrekt, maar toch. Er vallen nog meer bekende namen, maar daar loopt hij niet mee te koop. Jan is een beste sleutelaar en dat weten ze. Vaak schiet hij te hulp op plaatsen waaruit hij geen omzet zal halen.  Zo zit ik gewoon ik elkaar. Ik wil ook helemaal niet op de voorgrond staan, maar genieten van het resultaat waaraan ik heb bijgedragen. Als ik iets goed heb gedaan, hoor ik dat liever van een ander. Mensen die zich belangeloos inzetten voor een ander worden net zo goed wel eens keihard misbruikt, maar dat hoort bij het leven. Helaas.

Hij wil het van mij niet horen, maar Jan is een voorbeeld. Als crosser hielp hij al iedereen, en geeft zijn goede hart nog steeds en regelmatig weg. Er wordt niet altijd even zorgvuldig mee omgegaan, maar dat neemt hij voor lief. Een gever. Zijn vrouw waarschuwt nog wel eens, maar weet dat het hem niet zal veranderen. ‘Hij is nou eenmaal zo. Nooit anders geweest’.

Rijder, monteur, zaakvoerder, teammanager maar vooral een liefdevolle vader en echtgenoot.

Milou kijkt gelukkig. ‘Wat kan een vrouw zich nog meer wensen’.

Foto’s met dank aan: More Heijt – www.mhmxpics.nl, Niek Kamper – www.niekfotografie.com, Steven van Kempen (Kemco) en John Oostvogels – www.motoxpics.com