Zuinig zijn en genieten

Yerseke staat te boek als een van de bekendste dorpen van Zeeland. Ondanks het feit dat het grotendeels gerelateerd is aan mosselen en vis, heeft het dorp ook veel met motorcross. Wie kent de beroemde G&B bussen niet? Marco Nelis is een van de drie eigenaren van de succesvolle onderneming. Zijn initialen zijn niet toegevoegd aan het bedrijfslogo toen hij gevraagd werd zich in te kopen. ‘Lekker zo laten’, zegt Marco wijs. Het bedrijf is groot geworden onder deze naam, dus heel verstandig daar niks aan te doen’. Marco is geen man die op de voorgrond wil staan. Ook zijn vrouw Anneke niet. Weinig woorden en net buiten de spots.

‘Dat vragen ze niet zomaar’

Marco werkte al vanaf zijn 16e als visser voor een rederij in Scheveningen. Elke week op zee van zondag avond tot de volgende vrijdag. Anneke wist niet beter. Op het moment dat de kinderen zich aandienden besloot hij aan de wal te gaan werken. ‘Het is belangrijk voor kinderen dat je er beiden bent. Zo kwam hij bij G&B terecht, een bedrijf dat de zwaar bevochten vis bij de winkels bezorgt. De zaak liep goed en dubbele uren werden meer een gewoonte dan uitzondering. Door zijn grote hart voor de zaak werd hem na een aantal jaren gevraagd mede eigenaar te worden van het florerende bedrijf. Marco wist als geen ander wat het was om hard te werken dus bleek een ideaal persoon voor de functie. ‘Dat vragen ze niet zomaar’ had Anneke gezegd die haar kappers carrière vaarwel zei om zich volledig op het gezin te kunnen storten. Zo werd hij onderdeel van het G&B Visconcern dat inmiddels dagelijks met 30 bussen Nederland en België voorziet van heerlijke verse vis.

‘We kregen hem er niet meer van af’
Er hangt een heerlijke rust in de stijlvol ingerichte huiskamer. Bryan zit tegenover me. Iedere keer als ik hem aankijk moet hij lachen. Ik denk dat hij altijd lacht, want zijn gezicht staat er naar. Zijn snelle, redelijk platte, Zeeuwse accent, laat me soms raden naar woorden, maar Anneke ‘tolkt’ me bij. Hij is niet groot voor zijn leeftijd. Dat valt me op als ik hem heen en weer zie lopen naar de kast voor een stukje chocola. Verwonderd dat zo’n ‘klein manneke’ zulke grote sprongen durft te maken. Bryan heeft een groot hart. Dat, gecombineerd met zijn mooie en beheerste rijstijl, heeft hem al een groot aantal bekers op de kast doen zetten. Ondanks hij nog maar 12 is, gaat hij toch al behoorlijk serieus om met zijn sport. Marco had zelf eigenlijk helemaal niet zoveel op met motoren, toch zeker geen cross. Hij haalde indertijd wel zijn motorrijbewijs, maar de schuur bleef vooralsnog leeg. Het was gek genoeg moeder Anneke die de voorzet gaf. ‘Hij was nog maar net vijf toen hij de buurt onveilig maakte op ‘zo’n ‘Chinees ding’, lacht Marco. ‘We kregen hem er niet meer van af’. Bryan kijkt aandachtig naar zijn vader en geniet met een brede smile op zijn knappe gezichtje. Bryan was meteen verkocht zoals het vaak gaat en al snel stond er een ‘echte’ motor in de garage.

‘Magic Racing’
De link met motorcross werd al snel gelegd. De zoons van de mede eigenaren waren in die periode wekelijks op de crossbaan te vinden. Het was uiteindelijk Joeri van Liere die de kleine Bryan onder zijn hoede nam. Ook hij werkte in het bedrijf, wat de begeleiding voor Marco en Anneke een stuk makkelijker maakte. Terwijl Joeri zijn pupil de grondbeginselen van de motorcross bijbracht zorgde zijn broer voor de motoren. Een sleutelaar in hart en nieren, met liefde voor de techniek. De geboorte van ‘Magic Racing’ was een feit. De kleine Bryan bleek een geboren coureur, gezegend met zeer bruikbare karakter eigenschappen als leergierigheid en een nooit aflatend doorzettingsvermogen.

Vriendschap en respect
Bryan bleef zichzelf verbeteren en zijn groei zette zich voort. ‘Op een bepaald moment neem je als ouders een beslissing. Je gaat er voor of niet. Het wordt door rijders zelf nogal eens vergeleken met bijvoorbeeld voetbal, maar dat is niet eerlijk. Er zit veel meer aan vast en omheen. Je moeit de klus uiteindelijk in je eentje klaren, wat de druk een stuk hoger maakt. Al met al drukt het intensieve wedstrijd crossen toch een flinke stempel op een gezin. Eenmaal de stap gezet, kun je eigenlijk niet meer terug, tenzij het moet. Bryan moet niets, maar gaf aan het heel graag te willen. ‘We willen er alles voor doen’, aldus Marco. ‘Het kost genoeg en dat hebben we er voor over, maar dan verwachten we wel volledige inzet van Bryan’. Het vergt een hoop inspanning en discipline, waarbij je ook nog eens op moet letten je andere twee kinderen niet te benadelen. Je hoort ze niet. Ze komen zeker niets te kort en daarbij gunnen ze het Bryan allemaal. Vriendschap en respect zijn de sleutelwoorden binnen het gezin. ‘Zouden zij ook willen crossen, dan zouden we daar ook alles voor doen. Het zou moeilijk en raar zijn zonder de cross te moeten leven, maar als Bryan morgen stopt zullen ze mij niet meer zien op de baan’. De passie is puur en alleen geboren uit liefde voor onze kinderen. Bryan in dit geval. De kleine Kawasaki coureur weet alles nog. Anekdotes passeren en Bryan stuurt bij waar nodig. Geen wonder dat het op school zo goed gaat. Aan zijn geheugen ligt het zeker niet. ‘Marco vind zijn zoon soms niet brutaal genoeg. ‘In de baan dan’, lacht hij. Aan de andere kant geeft het weer wel een veilig gevoel. ‘Hij zal nooit iets doen als hij twijfelt. Ik zie wel eens rijders onnodig grote risico’s nemen. Dan hou ik mijn hart vast. Laat het dan maar zo. Als hij zijn best doet is het altijd goed genoeg’. ‘Omdat ik zelf nooit heb gecrosst is het ook erg moeilijk hem te coachen. Ik kan hem niet vertellen welke lijnen hij moet rijden of welke houding hij het beste aan kan nemen op de motor en dat vind ik wel eens jammer’. Aan de andere kant is het misschien wel beter dat hij dat van anderen hoort. Vreemde ogen dwingen immers.

Kawasaki of KTM
Bryan is een ‘Kawasaki man’ van het eerste uur. Ooit zijn ze met een ‘groene’ gestart en dat is zo gebleven. Toch heerst er al enige tijd een discussie in ‘kamp Nelis’. Kawasaki of KTM. Anneke heeft het idee dat een KTM sneller uit een bocht komt. ‘Dat zie je duidelijk’, zegt ze lachend, maar met een lichte, onbedoelde frustratie. Eén keer heeft er een KTM in de schuur gestaan. Die doorgehakte knoop was al snel weer gerepareerd. Bryan ging er niet eens slecht op, maar had niet het gevoel dat hij op zijn Kawa had. Hij voelde zich onzeker en wilde er liever niet meer op rijden. Dat was reden genoeg om het Oostenrijkse avontuur meteen weer vaarwel te zeggen. ‘Angst is gevaarlijk, toch zeker in een sport als motorcross’. Voor Marco reden genoeg het oranje ding meteen op te ruimen. ‘Ik wil gewoon het risico niet nemen en daarbij zou ik het mezelf nooit vergeven als er daardoor iets zou gebeuren’. Eenheid met de motor is een vereiste, zeker in deze snelle sport.

Huiswerk
School staat op nummer één in het Zeeuwse gezin. ‘Als hij het daar laat liggen is het sowieso klaar, maar dat weet hij wel’. Het is er zeker niet om gedaan, maar het crossen geeft wel een mooie stok achter de deur. Ze kijken elkaar aan en Bryan lacht met een schuin mondje. Natuurlijk is het veel allemaal en moeten er keuzes gemaakt worden. Havo/vwo is behoorlijk aanpoten met zo’n druk schema. Dan blijft er vaak weinig tijd over voor de andere leuke dingen van het leven. Je zou in alle hectiek bijna vergeten dat het nog maar een kind van 12 is. Soms neemt Bryan huiswerk mee naar de cross. Voor de meeste wedstrijden zijn ze toch wel een anderhalf uur onderweg, waarin je best nog wat werk kunt verzetten. Discipline dus.

‘Niet crossen op zondag’
De familie Nelis is gelovig, met een trouwe zondagse kerkgang. ‘We weten niet beter, dus voor ons is dat absoluut geen opgave’. Het komt natuurlijk wel eens ter sprake op de cross. ‘Dan vertel ik zo’n vader waarom we niet op zondag rijden, die me dan vol ongeloof, lachend aan zit te kijken. ‘Niet crossen op zondag??’ De toekomst van Bryans cross carrière is in die zin wat onzeker. Op zondag wordt er gewoon niet gereden. ‘Rust’ zei de Heer. Met de wetenschap dat bijna alle grote wedstrijden op zondag verreden worden, rijst er nu al een probleem. Wat als… Bryan zoekt stiekem al naar een oplossing, of meer een optie voor dat euvel. ‘In Amerika rijden ze wel op zaterdag’ ,zegt hij uiterst serieus, zonder zich af te vragen hoe het daar met de visverkoop gesteld is. ‘Sporten is toch geen werk?’, probeer ik nog, maar op hoger niveau wordt het sporten ook werken. Dan ben je een prof en verdien je er je geld mee. ‘Rust is rust’ zegt Marco. ‘De keuze om MON te gaan rijden is dan ook grotendeels gemaakt omdat die wedstrijden op zaterdag verreden worden’. Het doet me denken aan oud profvoetballer Folkert Velten van Heracles. Heracles speelde alleen op zaterdag. Jarenlang was hij topscorer en weigerde grote, ook buitenlandse, lucratieve aanbiedingen vanwege zijn geloof. Tot aan zijn voetbalpensioen toe. Respect daarvoor.

Het seizoen is ten einde. Een mooi jaar waarin de groei wederom doorzette. Bryan wist het jaar bij de MON af te sluiten als kampioen in de klasse 85cc kleine wielen. Een prestatie van formaat! Alleen de winterse indoor crossen zitten nog in de pen. Natuurlijk. Ze zijn gezellig en geweldig spectaculair, maar zeker niet zonder gevaar. Bryan twijfelt nog terwijl hij vorig jaar in Zuidbroek de sterren van de hemel reed. Het is geen angst maar toch wat onzekerheid. Van Marco en Anneke moet hij niets. ‘We verwachten alleen zijn volledige inzet. Wat je geeft krijg je terug’.
Het zijn harde werkers en dankbare mensen. Dankbaar voor wat God hen geeft. Ook al ben ik zelf totaal niet gelovig, besef ik dat maar al te goed.

Zuinig zijn op de mooie dingen en vooral genieten…

 

Foto’s met dank aan: www.sportplaatjes.nl – Ronny’s Foto’s (Ronny van Hulle) – CY foto’s.