Ondergeschoven profs

‘Harde topatleten’

“Ben en Britt kochten een lap grond met twee huizen er op.” Dat werd rondverteld en zo was het ook eigenlijk wel. Wat alleen bijna niemand wist was dat het ene pand sloopwaardig en het andere eigenlijk de garage was. “Mensen praten veel en heel vaak zonder achtergrondinformatie” zegt Ben van den Bogaart. Zo zijn mensen soms maar hij stoort er zich al lang niet meer aan. “Als ze niks weten verzinnen ze wel iets” vult Britt aan met een schuine glimlach. Het kan wel eens frustrerend zijn. Ik zit tegenover Ben van den Bogaart, bakkenist van Ben Adriaenssen. Twee harde topatleten.  Zoals het vaak gaat werden ze aangestoken door hun ouders. Er is altijd wel “zijspanning” geweest in de familie.

“We zijn gewoon niet zo populair”

Ze werden twee jaar achter elkaar wereldkampioen en wonnen de “Nations cup”. Tegelijkertijd rijden ze het Belgisch kampioenschap mee wat naadloos aansluit op het WK. Daarin werden ze vorig seizoen kampioen en dit jaar door een “ongelukkigheidje” net tweede. De overgebleven tijd pakken ze nog wat ONK’s mee, maar dat zijn er hooguit drie of vier. Dan heb je het sportief gezien toch redelijk gemaakt zou je zeggen. In de solocross ben je dan “de man” en zou je behoorlijk kunnen “cashen”.  In de zijspanwereld is dat net even anders. Beide “Bennen”  werken “gewoon” full time en niet omdat ze het zo leuk vinden. Natuurlijk, ze hebben een beste baan kunnen bemachtigen door op school goed op te letten, maar zouden eigenlijk als full prof moeten kunnen leven. “We zijn gewoon niet zo populair als de solo’s, en dat zal er ook nooit van komen”. Als je ziet wat Jeffrey Herlings presteert en al amper twee minuten per jaar op tv komt weet je genoeg. Juist daarom hebben sponsoren veel minder interesse de mannen bij te staan in hun strijd tegen de rest van de wereld. Door de schamele media aandacht moet je bijna zoeken naar de uitslagen van deze werldveroveraars. “Jammer ja, dat wel”, vinden de mannen. “Niet alleen voor het geld hoor, echt niet. Maar we zouden ook wel eens een jaartje ongestoord en alleen maar met de cross bezig willen zijn. Het is zeker onze eigen bewuste keuze dus klagen niet, maar er blijft zo weinig tijd over voor de rest van je leven.”

Het is eigenlijk één grote familie

Beiden hebben een relatie die gelukkig niet onder druk staat. De vriendin van de “bakkenist” is weer een nicht van de man aan het stuur. De zijspanwereld is echt niet te vergelijken met die van de solo’s. Het is eigenlijk één grote familie. Weinig tot geen haat en nijd, hoogstens gezonde wedstrijdspanning. Beide mannen waren eerder onderdeel van succesvolle combinaties maar werden pas samen voor de eerste keer werledkampioen. Een gouden koppel dus eigenlijk. “de succesformule is moeilijk te beschrijven zegt Ben de chauffeur. Het klopt gewoon allemaal”. We laten niks aan het toeval over. Britt’s oom is met zijn broer eigenaar van het team waarvoor ze rijden. Hij zorgt dat het materiaal in orde is. “Het is nu 10 uur en ik weet zeker dat als ik hem nu bel dat zijn vrouw hem uit de schuur moet halen. En het seizoen is nog niet eens begonnen.”

“Buitensporig gedrag wordt bestraft”

De “Bennen” leven gediciplineerd. Fietsen en lopen zijn dagelijkse kost. Ben, de bakkenist, rijdt een paar keer per week met zijn busje naar het werk, om vervolgens ’s avonds, in anderhalf uur, terug naar huis te lopen. De volgende ochtend rijdt hij op de fiets naar het werk om met fiets en bus weer naar huis te komen. Ze eten alleen gezond voedsel. Rijst en kip staan nogal eens op het programma. Ze drinken smooties en magere melk. Rommel komt niet in huis. “We hebben geeneens boter”, lacht hij. Dit jaar zijn ze 1 keer naar de Mac geweest maar daar kan hij niet van genieten. Bij de miste of geringste afwijking van het leefpatroon voelen ze zich schuldig. Ik “bestel” een cassis, bij wijze van hoge uitzondering doet hij mee. Ben stikt bijna in zijn zesde chocolaatje.  “Buitensporig gedrag wordt bestraft” lach ik. “Dit doe ik echt zelden, alleen als er eens  iemand komt. “We hebben ieder een kast. Deze doos chocola komt uit die van haar hoor. Er staat een half krat bier over de datum te gaan in de keuken”. Vorig jaar wilde Ben ineens naar de carnaval. Hij had er zin in en ze zouden daar ergens blijven slapen. Het feest duurde een uur. “Ik stond me echt af te vragen wat me bezielde. We zijn maar snel weer naar huis gereden.” Britt wist al vroeg hoe het er aan toe ging in dat wereldje omdat ze regelmatig met haar oom mee ging naar de wedstrijden. “Ze komt op een hele nette tweede plaats” zegt Ben en ze lachen samen. Britt heeft er vrede mee. Ze is druk met de voorbereidingen van haar nieuwe winkel in Arendonk, dus verveelt zich geen minuut.

Het leven na de cross

Al Bens snipperdagen gaan op aan het crossleven. Elke vrijdag eentje. Het komt allemaal precies uit. Alhoewel er 1 GP is waarvoor ze een dikke 1000 km moeten rijden. Afgelopen keer heb ik onderweg mijn brood gesmeerd en hebben ze me tien minuten voor tijd op mijn werk afgezet.  Ben en Britt genieten dubbel van de momenten die ze samen hebben. “Ik ben al blij als hij ’s avonds een uurtje bij me in de bank komt liggen”. Drie weken per jaar ligt het “circus” stil. Da’s meteen na de Nations. Dan hebben de dames even het alleenrecht. Nee, rijk gaan ze er niet van worden, al worden ze nog 10 keer wereldkampioen. “Daarom denken we nu al vaak na over het leven na de cross”. Ooit zal er ook aan een gezinnetje gewerkt worden. “Dan wil ik er zijn voor die kleine, dan cross ik niet meer”. Ze zijn nog jong en hebben de tijd als het hun gegeven is. Toch vind ik het wrang allemaal. Als je het dan over miskenning hebt is dit wel de grote vorm ervan. Werken, trainen, aangepast eten. Jezelf alles ontzeggen voor het kleine beetje eer dat je toebedeeld krijgt.

Karakter heet dat geloof ik.