Mee met de tijd

De grijze poortwachter heeft het naar zijn zin. Het is druk en het weer lijkt ons ook niet in de steek te gaan laten. Ik zet mijn bus automatisch bij de mini baan. Een gewoonte omdat mijn jongens nog niet zo heel lang geleden daar wekelijks hun rondjes nog maakten. Het gaat hard. Ze gaan harder, hoger en het wordt steeds mooier. Ook al rijd ik zelf niet meer, het genot is er zeker niet minder om. Naast me staan wat Zeeuwse ‘enduroboys’ met hun complete familie. Vrouwen en kinderen eerst. De mini bikes worden aan de gang geslingerd. ‘Ik op de baan rijden’, zegt een kleintje met een bibberende onderlip en kijkt me met grote ogen aan. Het moet van de koude wind zijn want bang is hij niet. Als hij zijn laarsjes aan moet geeft zijn kleine handje een stopteken. Even wachten nog, de spanning nog niet helemaal de baas. Aan mijn andere kant zijn vier Belgische endurovrienden zich aan het omkleden. Mooie dames schuilen zonder tegenzin in de bus tegen de wind. De mannen moeten los. Ik klets kort met een ‘veteranenmaatje’ over ons leven. Toen en nu. Een reünie wordt het plan. Als ik hem op zijn dikke 450 weg zie rijden mis ik het weer even. Op de dijk staat een bevriende olieverkoper. Hij klokt de tijden van zijn zoon. Lekker constant. 20 min +2. Met een horecadirecteur praat ik over de prestaties van zijn kleinzoon. Een trotse blik verraadt zijn emoties. We zijn het eens: Herlings wordt kampioen. De helft van mijn krentenbol sta ik met liefde af aan een hond. Een van twee zussen houdt hem vast. ‘Het hoeft niet hoor’, lacht ze verontschuldigend. Dieren en vrouwen… Vanaf de dijk kijk ik de baan rond en denk aan mijn eerste jaren. Ook ik heb die hier versleten. Onbewust bevoorrecht liet ik hier een groot deel van mijn jeugd achter. Zweet, tranen en vriendschap. De baan is meegegroeid met de tijd. Er wordt geïnvesteerd in de accommodatie. Als ik denk aan andere Nederlandse banen, besef ik dat ook de baan van MC Rilland ouder is geworden. Volwassen. Het heeft alles nu. Zand, klei, opstap, waves en een toeschouwersdijk langs het grootste deel van de baan. Ik draai me om en kijk over het volle rennerskwartier. Goed bezig Rilland. Goed bezig…

(foto’s met dank aan: Fotograaf Jessie Koekendorp en Jeroen Rombouts )