St Joost mag het weten

Ik heb een zwak voor lieve, echte mensen. Eenmaal in huize Meuwissen te zijn geweest was ik om. Direct al. Openhartig en eerlijk deden ze toen hun relaas. Het contact bleef, waarna ik een paar weken geleden werd uitgenodigd op het sponsorfeest van Raf.

Crossharten
Het is al gezellig in café ‘het Heukske’ als we binnenstappen. Een stamcafé als dit zoek ik eigenlijk nog. Zo’n zaak waar de sfeer al hangt voor dat de klanten gearriveerd zijn. Ook een zaak waar Raf op een groot scherm te volgen zal zijn gedurende het komende EK seizoen. Live. Een prachtige banner verraadt de data. Op dat grote scherm zie ik nu ‘onze Max’ net na de start de mist in gaan, maar dat mag de pret zeker niet drukken. ‘Die heeft weer wat te doen’, denk ik en ga aan de Cola light. Het is mooi te zien hoezeer de sport in deze buurt leeft. Ons kent ons is hier het motto. Verschillende crossfamilies zijn ook hier bijeen om de warme crossharten bij elkaar te brengen. Leuke gesprekken volgen en voor het eerst krijg ik de kans eens een fatsoenlijk en vooral eerlijk gesprek met fotograaf Eric Laurijssen te hebben. Aardige vent met een onvervalste crosspassie.

Boeven
Roan, Raivo en Raf staan als de Daltons tegen een muur geleund. Stuk voor stuk aanstormend talent. Mannen van de toekomst met eenzelfde missie. Ze zijn rustig. Als ik zo naar ze kijk vraag me wel eens af wat er in die jongens omgaat. Echt omgaat. Als ik ze aanspreek zijn ze netjes en beleefd. Geven de antwoorden die ze denken te moeten geven. Desalniettemin zijn het ‘gewoon’ jonge gasten, zoals mijn jongens. Boeven, die op z’n tijd ook gewoon niet luisteren. Snapchattende boys van een ’dab’ en een onvervalste ‘mannequin challenge’. Het verschil is alleen het pak waarin ze zich bevinden. Lootschool. Zelfdiscipline zowel op school als in de fitnessruimte. De wil en drang de beste te willen zijn. De grootste te worden. Raf is een dankbare jongen. Geeft gasten netjes een gemeende hand en maakt een praatje. We hebben het even over het aankomende seizoen en hij blaakt van vertrouwen. Alles is goed nu. Als ik naar zijn fysieke gesteldheid vraag, slaat hij op zijn gespierde bovenbenen. ‘Ik ben fit en er al helemaal klaar voor’. Ik zie in zijn pretogen dat het waar is.

De opkomst is groot en gezellig. Er is geloof en onvoorwaardelijke steun voor de zwaar besmette crossfamilie. Als ik weg wil gaan vraagt Raf me even te wachten. Hij komt terug met een prachtige ingelijste foto van hemzelf. Daar op ligt een doos chocolade. ‘Bedankt voor de steun in het afgelopen seizoen’, zegt hij glunderend en geeft me een volwassen hand.

Eenmaal buiten kijkt m’n dochtertje me aan. ‘Hij is wel aardig he pap? En dat hij je zo’n mooie foto geeft’…