Kesters herrijzenis

Even waande ik me in vroeger tijden. In mijn hobby carrière reed ik wel eens bij de BLB. Een paar weilanden aan elkaar gekoppeld. Schansjes van houten planken en hier en daar moest er een sloot overwonnen worden. Kijk maar hoe je er over komt. Zo gek is het natuurlijk niet in Kester, maar toch dat gevoel. Door het opdoeken van steeds meer permanente banen kom je dit vooral in België steeds vaker tegen. In mijn wilde verbeelding schiet me een pop up baan in gedachten. Elk jaar op een andere locatie. Er is altijd wel iemand die zijn terrein een jaartje kan missen. Mooie gedachte, maar iets te wild misschien.

In de bus bij Jeffrey
Toen ik thuis het go pro filmpje van de ‘nieuwe baan’ bekeek, kreeg ik de indruk dat het om een vlak grasbaantje ging. Behelpen omdat het niet anders kan. Niets bleek minder waar. Ik had ook geen idee van de omgeving, omdat ik nooit eerder in Kester was geweest. Vanaf het hoogste punt waande ik me op een buitenlandse GP. Geweldig uitzicht over nagenoeg de totale baan. Medewerkers zijn erg behulpzaam in het wijzen van de weg tot aan het busje waar de ‘Kester shirts’, liggen voor de verkoop. ‘6 euro’, zegt de vrouw. Voor dat geld kun je het niet laten en mijn dochter heeft meteen een basis voor haar handtekeningenjacht. Ze mag in de bus bij Jeffrey. Ook Jeremy nodigt haar uit, krijgt een krabbel van Kevin en een uiterst vriendelijke Steve. Ook Brent doet niet moeilijk. Meisjes he.. De rijders lijken ontspannen. Ik begrijp het wel. Op een dag als vandaag is de druk wat minder groot en is alles wat losser als op een GP. Jago staat me zoals altijd vriendelijk te woord en ook Nick stopt voor een praatje. Fijne sfeer, leuke gasten.

Eenheid in zuiverste vorm
Jeffrey laat in de training al zien dat hij geen maanden hoeft te wennen aan zijn dikke 450. Zonder zichtbare moeite klokt hij de snelste tijd. Steeds moeilijker vind ik het hem te beschrijven. Het talent druipt er af. Iedereen weet het en alles is er al over gezegd. Noem me een chauvinist, maar ik heb wel een idee wat er gaat gebeuren volgend seizoen. Oppermacht met een hele dikke O. Dat hij de eerste manche niet wint verbaast me enigszins. Toch zie je aan zijn rijden dat hij niet tot het uiterste gaat. Waarom?, ik weet het niet. Dat ik gelijk heb zie ik in de overige twee manches. Alleen Jeremy is in staat met zijn opgewonden brullende Yamaha het vreselijk hoge tempo te volgen. Jeffrey passeren is weer en heel ander hoofdstuk. Volledig beheerst trekt onze landgenoot wheelies op weg naar een schans. Een eenheid in zijn zuiverste vorm. Kevin zit er met zijn nooit aflatende inzet niet ver onder en rijdt slim en ervaren zijn rondes. Een waardig Belgisch kampioen kan gekroond worden na afloop.

[logo-carousel id=banners-2]

‘De rust in mijn hoofd drijft de prestaties omhoog’
Damon Graulus wordt vandaag het slechtst bedeeld. De sympathieke Belg met het grote hart komt door domme pech ten val en breekt zijn middenhandsbeentje. Een dikke domper, vooral met op papier nog een kampioenschap in het zicht. De opbouwende toon heeft hij in het naseizoen wel weten te zetten. Hij is nog jong en heel veel van plan. Een belofte voor jaren. Nick Triest rijdt zijn laatste officiële crosswedstrijd. Het moet zeer doen na zo’n geweldige carrière, maar blijft gelukkig toch op de motor. ‘Sherco’ (Beta) deed hem een aanbod om enduro’s te gaan rijden en dat kwam op een heel mooi moment voor de ervaren Nick. Op zijn ongeprepareerde machine slaat hij hier zeker geen slecht figuur. Het past hem helemaal en met zijn gezicht in de blije modus geeft hij verrassend goed partij aan de Groten der Cross.

Gigant ‘Tank’ Truyts zit ook goed in zijn vel. Hij heeft de druk op zichzelf behoorlijk in weten te dammen waardoor een vlaag van rust zijn lichaam overgenomen heeft. Vanuit die positie is het fijn rijden. Andy rijdt in een strak tempo achter de grote groep, zij het op gepaste afstand. ‘De rust in mijn hoofd drijft de prestaties omhoog. Het werkt dus wel’. Nog meer champagne. Joey Verwijs laat zien de juiste keuze te hebben gemaakt door op Yamaha over te stappen. De snelheid is er in ieder geval. ‘Had ik dat maar eerder gedaan’.Een mooie basis voor het nieuwe seizoen. De MC Mikkola Zeeuwen Hage en Boot laten weer eens zien waarom ze de snelsten uit hun provincie zijn.. Volwaardig bieden ook zij hevige tegenstand op het gladde gras. Extra trots op deze rijders die ook nog eens bereid blijken stickermatig mijn verhalensite te promoten. Dank.

Slim getalenteerd
Ook de pas naar de MX2 overgestapte, door ‘Topsport Vlaanderen’ begeleidde Jago Geerts is er een uit een paar duizend. Ik volg hem een paar rondes en kan hem op geen enkele fout betrappen. Strak, mooi en snoeihard laat hij het hekwerk voor ons schrikken. Haast zonder moeite passeert hij zijn voorgangers. Hij zet de druk en wacht op een foutje. Dat foutje komt en hoe klein ook, dat wordt onmiddellijk afgestraft. Perfect bochtenwerk laat hem geen seconde verliezen. Energie verdeeld en geen moment verspild. Slim getalenteerd. Hier gaan we nog wel wat GP jaren plezier van hebben.

De jonge Yoran Moens is mijn held van de dag. Met zijn kleine wieltjes doet hij niks onder voor de groten. Springt op veel plaatsen een stuk verder dan zijn concurrenten en laat zich nergens wegdrukken. Ze hebben er last van en dat is moedig. Ik ben geen kenner, maar zie wel dat het een technisch mannetje is. Mooie en vaak net even andere lijnen. Ook hij zal gearresteerd worden. De lange weg die hij nog heeft te gaan zal zeker niet de slechtste worden. Door pech achtervolgd maar zeker opvallend is Matheo Miot. Motor te groot of mannetje te klein. Het maakt niet uit. De skills en snelheid voor een podium. Wordt vervolgd.

Wat ben ik op een dag als vandaag mijn vader toch weer dankbaar voor dit kostbare erfgoed. Zoals ik me de prachtige wedstrijden in St Anthonis nog kan herinneren, zullen ook mijn kinderen deze momenten later nog vaak op de keukentafel gooien. Ik mag hopen dat ze het over zullen brengen aan hun kinderen, met hetzelfde gelukzalige gevoel in hun hart. Kester. Het is mooi en strak geregeld. Ze kennen hier duidelijk het klappen van de zweep en zijn dit evenement dan ook meer dan waard. Capabele vlaggenisten waken over het publiek en waarborgen hun veiligheid. Het eten en drinken is goed te betalen en de nette toiletten 50 cent waard. De feesttent maakt het evenement compleet en af. Ik heb in ons landje al veel moois gezien, maar zeker ook aan de Belgen kun je zoiets overlaten.

Trots op hun afkomst en rijders. Op de jarenlange historie en indrukwekkende palmares. Trots op wat hun kleine landje heeft voortgebracht in de prachtige wereld van motorcross. Als iemand dit verdient is het Kester wel…

(Foto’s met dank aan More Heijt – MXMXpics)