Jefsters MXdiary (Missing in action)
Zoals iedere week is het weer een wedstrijd tegen de klok die boven mijn werkbank hangt. Het binnengekomen werk moet klaar voor ik weg kan en mag. Het lukt me weer om rond 12 uur de laatste schroeven vast te draaien. Wat daarna volgt is allemaal routine. Motor in de bus, schone filter mee en in het voorbijgaan van de koelkast trek ik ‘m nog even open voor een fles Cola. Bijna nerveus weet ik niet hoe snel ik bij de baan moet komen. Ik doe het zo verdomde graag. Tijdens een snelle pitstop bij de plaatselijke cafetaria scoor ik nog een bak koffie en iets vettigs voor onderweg. Gewicht moet natuurlijk wel op peil blijven. Het sms verkeer zorgt ervoor dat alle jongens ingelicht zijn en zeker zullen komen. Gezelligheid voorop.
Eenmaal op de baan voorzie ik snel mijn trouwe vriend van een schoon filter en tank de zuiplap af. Dat verdient hij wel. Met een spuitbus loop ik snel om de motor heen. Bijna schuldig geef ik voetsteunen, kickstarter en ketting hun deel. Iedere keer als ik mijn braces aantrek neem ik me voor ze eens grondig schoon te maken. Als ik tijd heb natuurlijk… Aangekleed wrijf ik, net voor het opzetten, nog even met mijn linker duim mijn bril schoon. Klaar is Jef.
De eerste rondjes uiteraard even rustig. Kijken en onthouden. Ik rijd de schitterende baan op en zie in mijn ooghoeken wat jeugdige crossfans bij de tafelberg staan. Ik weet al waarom. Mijn eerste harde doorkomst gooi ik ‘m helemaal plat en voel veel ogen in mijn rug. Als ik voor de tweede keer doorkom staat bijna het hele rennerskwartier bij de bult. Weer gooi ik ‘m zo plat als ik kan. Laat ze maar genieten, dat doe ik ook. Als ik de volgende ronde rustig aan kom rijden zie ik alleen maar lachende gezichtjes en kleine opgestoken duimpjes. Tijdens het tanken komt er een verlegen minicrossertje bij me staan terwijl zijn vriendjes rond mijn motor het elkaar uitbundig uitleggen en hoe verschrikkelijk vet het wel niet was daarnet. Hij volgt al mijn handelingen maar zegt geen woord.
De rest van de avond laat ik de mannekes genieten van iets waar ik zelf nog wel het meeste van geniet. Het kleine crossertje staat er verlegen bij, iets achter de groep met zijn duimpje in de lucht en een hele dikke smile op zijn gezichtje. Als ik moe en voldaan terug naar huis rij zet ik mijn achteruitkijkspiegel recht. In de spiegel zie ik weer een stralend mannetje. Deze is 31 en heeft er weer een mooie dag bijgeschreven…
(Foto’s met dank aan RGP Photo en DS Photo)
