Clubcross XL Balen

In de schaduw van Reus Jasikonis sta ik te wachten in het welcome office. Damons Graulus staat achter me. Damon. Zo’n jongen die als hij op een verjaardag tegen iemand vertelt wat zijn werk is, ongelovig aangekeken zal worden. Een rustige jongen met een voorbeeldig voorkomen die net zo goed mijn boekhouder had kunnen zijn. Schijn bedriegt vaak. Harrie Everts loopt naar de uitgang en knikt vriendelijk naar me, alsof hij nog weet dat hij in Valkenswaard onder mijn paraplu schuilde om zijn notitieboekje droog te houden. Denk het niet.

Traditie
Dankbaar voor het kaartje mag ik vlakbij het circuit parkeren. Mooiste plekkie ooit. Terwijl de trainingen beginnen loop ik een rondje over het erg toegankelijke rennerspark. Natuurlijk staat er wel wat op het spel vandaag, maar toch voel je de rust. Geen GP druk op deze zeer veredelde clubcross met levensgrote namen. Balen. Vorig jaar was ik er voor het eerst en had toen al besloten er een traditie van te gaan maken. Snipperdag of niet. De verplichte Belgische feestdag maakt het vandaag nog net even makkelijker. Uit het niets staat de superspontane en crossverslaafde Wim Runhaar voor mijn neus. Een voor mij totaal onbekende wiens liefde voor wat oudere KTM modellen me een dag eerder nog zo aansprak op Facebook. Hij leest mijn stukjes. Vereerd. Een klein wereldje toch weer.

‘Als ik mag zal ik er zijn’
Praatjes maken gaat me steeds makkelijker af op grote wedstrijden. Niet vanwege de eventuele angst, maar meer omdat ik merk dat steeds meer mensen m’n verhaaltjes lezen. Een ontspannen Davy Pootjes geeft me op zijn eigen rustige manier uitleg over zijn operatie en over zijn eventuele rentree in Assen. Op mijn vraag of hij er zal zijn lacht hij. ‘Als ik mag zal ik er zijn. Je weet het nooit he’. Spanning bewaard. Glamourbeest Andy Truyts kleedt zich net om. Vriendelijk als altijd staat hij me te woord. Waarom hij de bijnaam ‘Tank’ draagt is me wel duidelijk. Medelijden heb ik met de klapstoel van Ken de Dijcker. Opgevouwen legt hij in zijn eigen gecreëerde Engels zijn crew uit wat zijn bevindingen zijn. Grappig beeld. Kersvers Kampioen Jago Geerts is amper bijgekomen van zijn lange en vermoeiende reis vanuit Rusland, maar doet netjes en cool zijn werk. Staat iedereen en zelfs mij even te woord. 16 jaar en al zo groot.

‘The Art of Motocross’
De baan is zwaar en voor mijn amateuristische gevoel redelijk smal. Door de weinige beschikbare lijnen wordt het wat moeilijker passeren. Voor de kijkers geen zorg. ‘Gang is alles en remmen kost tijd’. Natuurlijk. Ik begrijp het en zie het gebeuren. Niet te begrijpen dat het kan. Als ze snoeihard over de lange stukken met mega diepe gaten zie dansen besef ik dat ik eigenlijk helemaal niet kan crossen. Ik kan wel met mijn motor over een baan rijden. Graag dan nog als ik 80% zitten mag en kan. Wat ik hier zie is kunst. ‘The Art of Motocross’, is hier echt wel op zijn plaats. Dan te bedenken dat ik met Veldhoven al zoveel moeite had vorige maand. De baan is niet zo lang wat het makkelijk maakt tijdens de manche een rondje te doen. Niks zitten hier. Staan en hangen. Balanceren en corrigeren. Het maakt me trots op ‘mannenuitdebuurt’ als Stefan Hage, Mark Boot en Joey Verwijs die in dit zware zand de MXInfected kleuren op hun motor dragen. Respect.

De overstap
Een jarige Raivo Dankers lijkt ongenaakbaar. De totaalwinst moet hij laten gaan door mechanische pech. Helaas. Samen met zijn moeder kijk ik naar een reuzesprong van Raivo en ze kijkt me aan. ‘Bang is tie niet in ieder geval’ zeg ik en ze moet lachen. Ik vind het mooi dat ik heb kunnen zien hoe hij het gedurende dit seizoen opbouwde. Heel verstandig is er wentijd vrijgemaakt voor de overstap naar de 125, wat nu zijn vruchten af lijkt te gaan werpen. Ook Raf Meuwissen lijkt zijn strijd overwonnen te hebben. Het is ook een groot verschil met een 85. Het vereist toch weer een andere manier van rijden en dat hebben beiden wel gevonden. Raf heeft weinig moeite met het hoge tempo en mag met een 1e en 2e plaats tekenen voor de overall winst.

‘Wolf in schaapskleren’
Het zijn uiteindelijk allemaal helden. Truyts heeft duidelijk de 24u enduro van La Chinelle nog in het lijf, wat een dag eerder plaatsvond. Dat gecombineerd met pechstarts maakt zijn dag minder succesvol. ‘Wel lekker gereden’. Andy heeft altijd lekker gereden. Kevin Wouts valt op. Niet alleen door het aantikken van de dennen met zijn helmklep. Slaat een mooi figuur op zijn mx2 machine en wint zijn klasse met klasse. De tengere Simpson is koning. Gek genoeg is het bijna niet te zien. Zijn makkelijke rijden doet me verbeelden dat zijn rondetijden niet toereikend zijn. Dat er helemaal niemand aan kan maakt me dan weer veel duidelijk. Strijbos laat eveneens een sterke indruk achter, maar ook hij moet de ontketende Schot laten gaan. De jonge Graulus blijkt een wolf in schaapskleren. Wat hij in manche twee presteert gaat ieders verbazing te boven. Klaar voor het grote werk.

Mark Boot weet zijn positieve ‘flow’ van de laatste weken verrassend goed vast te houden. Als een krijger start hij mee met de ‘groten’ en doet dat erg verdienstelijk. Een derde plaats in de MX2 is zijn zwaar verdiende loon. Ook Ton van Grinsven valt op. Met zijn 47 jaar staat hij nog steeds enorm zijn mannetje en snoert hij velen de mond. Nooit te oud. Master der Masters. Mooi     .

Tot het bittere einde
Het is een fijn gevoel dat de dag afgesloten wordt met een derde manche van de grote mannen. De trouwe supporters hangen in de brandende zon hijgend over de hekken en verkoelen zich met bier en fris. Tot het bittere einde. Een dag als deze mag eigenlijk niet om. Nooit. Het feest in de tent is al in volle gang. Bier en dansen. Ieder zijn ding. Na de prijsuitreiking loop ik vermoeid naar mijn auto.
Het was een dag als weinig andere. Prachtig weer en nog mooiere wedstrijden. KMC Mol bedankt weer. Bedankt voor de gastvrijheid en het spektakel. Tot volgend jaar!

Foto’s met dank aan: Gino Maes, Leon van der Lee(MX Fotograaf.nl), Fotografie Bertje en John Oostvogels(Moto X Pics)