Gelukkig Gebroken

Een onverwachte vrije dag. Feestdag in België met een voordeeltje voor mij deze keer. Een middagje crossen in Veldhoven stond al langer op de verlanglijst. Met veel zin en vol goede moed de bus ingeladen voor een gezellige mannendag. Een mooie baan en nog mooier weer, wie doet ons wat. Mijn vijfde rondje werd meteen het laatste, voor die dag en zeker de komende maanden. Bij een flinke opstap hoort altijd weer een afstap. Waar een ander een dikke scrub in had gezet maakte ik me klaar voor een landing zonder motor. Je ziet het gat en beseft in een flits dat het een pijnlijke landing gaat worden. Deskundige en liefdevolle hulp van mijn zoon More, Stefan Hage, Heidi Rovers en Arian Deijkers deden me via een ambulance in het Veldhovense ziekenhuis belanden. Twee verbrijzelde polsen bleken de opbrengst van iets van wat een mooie crossdag had moeten worden. Met rechtgezette en ‘roodgegipste’ onderarmen zit ik dankzij mijn oudste zoon Djardy en buurman Peter van Nispen alweer thuis, dit bericht te dicteren aan mijn andere zoon Storm. Liefdevol en erg behulpzaam opgevangen door mijn kinderen kijk ik ‘reikhalzend’ uit naar de operaties van aanstaande dinsdag. Bekomen van de schrik besef ik dat ik eigenlijk erg goed ben weggekomen. Sporten is goed en motorcross absoluut niet gevaarlijk, alleen de factor pech hebben we niet in de hand. Het is vervelend, maar met zo’n kroost staat je geluk altijd boven je pech. M’n jongens hebben inmiddels gestofzuigd, afgewassen en opgeruimd, terwijl ik van mijn dochter een wellness behandeling kreeg in de badkamer. M’n ex doet boodschappen en vanavond ga ik samen met Sterre koken. Het doet zeer en komt zeker niet gelegen, maar ook heeft dit wel weer iets. De wetenschap dat je nooit alleen zal zijn. Allemaal samen en altijd voor elkaar…