De Veteraan

We gaan niet meer zo hard als vroeger. Wat het hoofd nog denkt te kunnen laat het lichaam vrijwel direct afweten. Geen angst maar verantwoord voorzichtig. Natuurlijk denken we aan morgen en alles wat we thuis hebben opgebouwd, maar we kunnen niet anders. Het moet. De kinderen zijn kostbaar maar gaan mee. Altijd. Rijden mee. Ooit waren we kampioen of deden lekker mee. Nu genieten we van de momenten. Zon of regen, het maakt niet uit. We zijn weg, een hele dag. De telefoon gaat in het dashboard kastje tot de avond valt en de prijzen verdeeld worden. Misschien nog even een fotootje maken om het thuisfront te laten zien dat we het leuk hebben. Heel erg leuk. We zijn nog steeds de crosskinderen van toen. Blijven niet hangen in het verleden, maar praten er graag over. Nederig. Bouwen verder. Eerst op, nu af. Zolang de portemonnee en gezondheid het toelaten zijn we op of langs de crossbaan te vinden. Niets is te vergelijken. Niet crossers begrijpen het niet. Begrijpelijk. Bedankt nog pa, voor het meeslepen. Ongevraagd maar erg welkom.

(Rijder op de foto: Fred Mertens)