Verbijsterend mooi afscheid

Ondanks dat we ruim op tijd aanwezig zijn is er al bijna geen parkeergelegenheid meer vrij. Aangrenzende bedrijven hebben hun parkeerplaatsen voor deze keer opgeofferd om de massale opkomst te kunnen verwerken. Jongens, meisjes en mannen duwen hun motoren al naar de ingang van de plaats waar de dienst zal plaatsvinden. Een lange rij met prachtige machines en coureurs.
Elk van de motoren heeft een klein nummerplaatje op de grote plaat van voren. #74 “Gone, but never forgotten. Forever in our hearts”. Natuurlijk heerst er een bedompte stemming maar er hangt tegelijkertijd een walm van vriendschap en respect. De massa mensen geeft nu al een goed beeld van hoe Erik was.
Een open, aardige en eerlijke kerel, altijd en tegen iedereen.
Een grote witte stationwagen staat aan het begin van de oprit met daarin de simpele maar mooie kist. Een bij Erik passend ruwhouten model met blankmetalen randen en sluitingen. Stoer. Op het blanke hout staat “love” uit de hand geschilderd.
De letters zijn zilver op de V na. Die is gevormd uit de twee voetafdrukjes van Quinn, zijn dochtertje. Rode voetjes van de liefde. Verder naar boven op de kist staan afdrukken in verf van de handen van Irina, met daar weer in de handafdrukjes van hun dochtertje. “Je poeppies” lees ik er onder en krijg kippevel.
Zo simpel, zo mooi. Vrienden van Erik dragen de kist met respect naar binnen, wij volgen. De aula is vol, heel vol. Een deel van de mensen volgt de dienst buiten. Daar staan voornamelijk de jongens en meisjes die hun motoren meegebracht hadden om er de indrukwekkend lange erehaag mee te vormen.
Als iedereen een plaats heeft gevonden neemt een dame het woord. Haar woorden geven een mooi beeld van hoe Erik was en in het leven stond. Nog zoveel plannen, zoveel te doen. Zijn liefde voor zijn Irina en zijn dochtertje.
Ze doet het netjes, vol respect. Eriks broer neemt het woord. Hij gaat terug in de tijd en neemt ons mee naar de kinderjaren. Hun onderlinge strijd en vriendschap. Mooie en leuke anekdotes passeren. Hij heeft het moeilijk maar wil dit doen. Gesteund door zijn vriend die achter hem staat vertelt hij zijn verhaal, eerlijk en vooral erg mooi. Bij het verhaal van Eriks nichtje schiet ik meteen vol. Geemotioneerd vertelt ze dat ze elkaar al lang niet gezien hadden. Ook zijn laatste appje aan haar deelde ze met ons. Zo klein nog, lief en zo ontzettend moedig. William is de man die Irina en Erik in de echt zou gaan verbinden.
Hij vertelt over hoop en troost. “Onze lieve Heer” zal Irina en kleine Quinn bijstaan in de komende, moeilijke tijd. Steun en kracht geven die ze hard nodig zullen hebben. Kerkelijk mooi. Irina’s moeder zingt een, voor mij onbekend maar erg mooi, lied, samen met een vriendin. Onder acoustische begeleiding van nog een andere vriendin raakt ze iedereen met haar hoge en loepzuivere stem.
Niets te veel en niets te weinig en prachtig passend in het geheel. Dan komt Ron Stroo naar voren. Moedig maar aangeslagen vertelt hij over vroeger.
Daaruit blijkt dat Erik ondanks zijn jonge leeftijd toch al een mooi en bewogen leven heeft gehad. Iemand die het leven pakte, altijd en op ieder moment.
Dan, toch een beetje verrast, krijgen we te horen dat Irina zelf ook wat gedachten op papier heeft gezet en die zelf met ons wil delen. Sterk en ontzettend knap denk ik nog en stiekem spreek ik voor mezelf de hoop uit dat ze het kan en het haalt tot het einde. Ze begint met trillende stem maar naarmate haar verhaal vordert gaat het haar hoorbaar makkelijker en beter af. Het lijkt alsof het haar goed doet er over te praten en ze neemt de hele zaal mee in haar “sprookje”. Irina maakt alles weer opnieuw mee en iedereen zit met open mond te luisteren.
Alles, vanaf de eerste ontmoeting. “Liefde op het eerste gezicht” noemde ze het met een lach op haar gezicht. Ze maakt het allemaal weer opnieuw mee en geniet er van, net als toen. Die herinneringen, daar moet ze het nu mee doen.
Ondanks haar grote pijn en verdriet weet ze een volle, verslagen, zaal aan het lachen te krijgen met een anekdote van Erik en haarzelf. Bijzonder, sterk en knap. Als ze klaar is heb ik het idee een liefdesfilm te hebben gezien. Weggedroomd.
Ze krijgt applaus voor haar voordracht. Bijna vreemd op en dienst als deze maar dit is duidelijk een applaus van respect en liefde. Misschien wel het mooiste applaus ooit. Er worden foto’s getoond en muziek afgespeeld. Alles komt even hard aan.
Als de jongens de kist weer naar de auto dragen volgt de menigte teneergeslagen. De wandeltocht naar de begraafplaats is 2 kilometer maar daar heeft niemand problemen mee. Het is prachtig weer en het is heerlijk even buiten te zijn na deze heftige dienst. Even frisse lucht. De begraafplaats is duidelijk niet berekend op de massa mensen die een laatste eer willen bewijzen.
Rijen dik staan ze in een grote boog om de kist heen. Irina kijkt met grote ogen om haar heen. Duidelijk overmand door alles. De vele mensen, het onrecht, de kist voor haar neus en de vrolijk brabbelende Quinn in haar wagen.
Ze is moe, dat is erg duidelijk en zeker niet vreemd. Wat een bizarre week moeten zij en haar familie achter de rug hebben. Een lange rij staat haar te wachten.
Ze knikt en geeft handen. Ontvangt hier en daar een kus maar het gaat langs haar heen. Ze is al even ergens anders. Ze heeft alleen oog voor de kist en haar dochtertje. Geen moment verliest ze haar uit het oog, geen seconde haar hand van de wagen. Als het hummeltje huilt pakt ze haar uit de wagen, dicht tegen zich aan. Op het moment dat mijn zoontje en ik voor haar staan is ze nog maar halverwege de lange rij en is het op.
Ze kan niet meer. “Ik wil niet meer” zegt ze huilend en ik stap door. Er wordt een stoel gepakt en ze zakt ineen. Op, leeg en er duidelijk helemaal mee klaar. Het kan ook eigenlijk niet na zo’n week. Omringd door de lieve familie verlaat ze het terrein. Ik kijk haar nog even na en heb met haar te doen. Nog veel meer dan dat ik in eerste instantie gedacht had. Irina en Erik. Het was een koppel zoals het moest zijn. Soulmates en onvoorwaardelijke liefde.
Respect voor elkaars (on)hebbelijkheden en een wolk van een dochter als kroon op het geluk. “Ik ben zo blij dat ze helemaal op jou lijkt” zei ze nog aan het eind van haar verhaal. Daar moet je het dan mee doen. Dat en de vele mooie herinneringen.
Het zal een zware tijd worden voor Irina, maar ze zal het kunnen. Die kracht krijgt ze van Quinn.

Sterkte meid. Sterkte en dat nog eens 100 keer.