Markelo, tot genoegen

Aan de kassa wordt de eerste reclame al gemaakt. Drie jonge vrolijke en uiterst opgewekte jongedames helpen me aan kaartjes en een boekje. Het kost zo weinig en doet zo veel. Het stukje lopen van mijn auto naar de baan is in meters niet lang maar altijd te ver. Als ik de motoren kan horen moet ik er heen, en snel.

De sfeer is goed en ongedwongen. Mede door het lekkere weer zijn de toeschouwers in een gezellige bui. Ik pik een complimentje mee van Valentino Besselink en zijn vader. ‘We lezen al je stukjes hoor’. Aardige spontane mensen en het doet me goed. Door de pits stuiten we op de altijd goedlachse Glenn Coldenhoff. Foto met m’n zoontje is uiteraard geen probleem. Glen ‘the Man’.

Er wordt hard gereden   

Tijdtrainingen zijn altijd spectaculair. Het aanzetten voor een snelle ronde. Even tot het uiterste. Met mijn clubwedstrijdprestaties van de vorige dag nog vers in het geheugen wordt ik bijna depressief. Er wordt hard gereden, heel hard. De baan ligt nog niet zwaar en de stukken tussen een paar bochten zijn lang. Mijn regenangst voor vandaag blijkt ongegrond. Gelukkig. Mooi weer hoort bij een dag als deze. Het circuit is gelukkig niet mega lang, wat het voor ons weer leuker maakt om te kijken. Vooral Jeffrey weet zich na een paar ronden alweer aan te sluiten bij de staart van de groep. Dat maakt de wachttijd wel erg kort. Ik vind het moeilijk een vaste plaats te kiezen, omdat er veel mooie kijkstukken in de baan zitten. Daarnaast wil mijn zoontje zijn nieuwe camera graag een kans geven. Hij wisselt af met zijn telefoon en zijn broertje. Gek genoeg maakt hij uiteindelijk met zijn telefoon de mooiste.

Gewoon een robot

De, nog steeds kleine, maar o zo dappere Mack Bouwense doet in de 85 cc weer van zich spreken. Mack groeit zichtbaar in zijn rijden en heeft nog zat ongebruikt talent in zijn getrainde lijf. Waar ik eerder bang was dat hij zou blijven steken, zet hij nu grote stappen vooruit. Zijn stijl is mooi. Zonder noemenswaardige risico’s te nemen pakt hij plaatsen en tafels. Zijn starts zijn perfect en de snelheid ruim aanwezig. Kippenvel. De 125 klasse wordt gedomineerd door een Belgisch talent. Jago Geerts is een uitblinker. Niet alleen door zijn overmacht, maar zeker ook door zijn prachtige rijstijl. Hij doet me denken aan de veel te vroeg overleden Mario Oostendorp. Mario, een MON Imba rijder uit ‘mijn tijd’ kon ook zijn motor al het werk laten doen. Een gevoel. Het talent. Opvallend is wel dat de aanstormende Marcel Conijn als enige het bizarhoge tempo nog enigszins kan volgen en daarmee uiteindelijk als derde op het podium mag klimmen. Klasse. Met verbazend ongeloof sta ik naar Jeffrey Herlings te kijken. Hij komt zo hard voorbij dat ik me echt afvraag of er sowieso harder met een motor door het bos gereden kan worden. Of de motor het wel aan zou kunnen. Met open mond kijk ik naar een van mijn kinderen. ‘ Ik sta er niet van te kijken dat het eigenlijk gewoon een robot is’, merkt er een op. Ik lach maar vind zijn gedachte niet raar. Een robot ja… Ik ken hem niet, maar ben in ieder geval trots op zijn afkomst. In de eerste ronden geeft hij Anstie nog even de indruk strijd te kunnen leveren, maar dan gaat het gas erop.

Davy Pootjes bouwt rustig op. Is rustig. Maakt een sterke indruk en neemt geen enkel risico. Hij weet goed waard zijn belangen liggen en handelt daar naar. Klaar voor de oversteek van volgende week. Respect voor Damon Graulus die zich als ‘nieuwkomer’ erg knap naar een derde plaats rijdt. Blij voor Glenn Coldenhoff. Hij geeft ons een paar spannende momenten en laat zien echt gewoon bij de absolute top te horen. Ook respect voor het ‘beest’ Bobryshev. Ondanks hij altijd erg vriendelijk is lijkt hij er geen zin in te hebben. Het zal zijn Russische uitstraling zijn misschien. In de baan gaat hij los en doet waar hij voor komt. Geen fratsen, geen praatjes. Just Evgeny. Een leuk item is toch wel het interviewen van de eerste drie per klasse, direct na de race. Het maakt zo’n wedstrijddag net iets completer.

‘Respect in de MX’

Een vlagger wordt getorpedeerd door een uit de baan vliegende rijder. Door het veilige buizenframe op plaats delict blijft de vrijwilliger hevig geschrokken achter. Geen pijn, duim omhoog. Mooi om te zien dat Bennie Jolink en Glenn Coldenhoff zich inzetten voor een nieuw concept binnen de Nederlandse Motorcross. ‘Respect in de MX’, de naam zegt genoeg. De motorcross als sport mag een voorbeeld zijn voor veel andere sporten waar het allang niet meer om de sport gaat. Dat is en willen we graag zo houden. Steunen dus.

Het laatste uur regen kan onze pret echt niet meer drukken en geeft de dag nog een spetterend einde. Het koelt lekker af en douchen moesten we toch nog vanavond. Rondspetterende modder zal het thuisfront bewijzen waar we geweest zijn.

Dank aan de organisatie voor de uitnodiging, aan de vrijwilligers en EHBO voor de belangeloze inzet en vooral aan mezelf. Dat we er weer bij waren vandaag…

(Foto’s met dank aan More Heijt ‘MXMX Pics’)