1500 winnaars

‘Het bruist en buldert’
Zeer waarschijnlijk solliciteren ze met een recente foto als bijlage. ‘Red Bull meisjes’ moeten en mogen er zijn. Overvriendelijk helpen ze me aan mijn perskaartje terwijl mijn kinderen al naar binnen worden geloodst. ‘Kom maar lekker binnen, we hebben leuke spelletjes meegenomen’. Mijn vraag of ze voor mij ook wat spelletjes in petto hebben wordt vriendelijk weggelachen. Ik wil ook helemaal niet binnen blijven. Ondanks het begint te regenen wil ik naar buiten. Daar waar het bruist en buldert. Stormt en giert. Door de toch wel harde regen blijf ik nog even schuilen onder het afdak waar ik in gesprek raak met een crossvader. Een vriendelijke man met een enthousiaste zoon. Martijn van Gerven is een druk baasje. Bij MC Lidu in Den Dungen draagt hij een behoorlijke steen bij. Vader van Gerven is vooral trots. Ik merk het aan zijn praten en zie het in zijn ogen. Mooi. Een crossgezin in hart en nieren. Vader vlucht, met zijn vrouw, de regen in, naar de start.

‘Local Heroes’
Ik laat me naar de pier waaien. Het blijft een machtig ding. Historisch. Onderweg kom ik wat local hero’s tegen. Stefan Hage steekt in goede vorm. Hij heeft veel zin in het mulle zand. Zijn ding. Marijn Bennaars staat naast hem en is er ook helemaal klaar voor. Na een serieuze voorbereiding wil Marijn hem in ieder geval uitrijden, wat op zich al een dikke prestatie is. Monteur van de dag en crossverslaafde Peter Hoendervangers sleept de benzine naar de pitstopplaats. Storm en zand trotserend. Een hond zou hij niet uitlaten, maar dit doet hij graag.

Niet te begrijpen
De eerste start van de zondag is een feit. Vanaf de boulevard zie je nog net de helmen van de rijders voorbij scheren. Het gaat hard, waanzinnig hard. De rijders blijven komen, het houdt niet op. Hier en daar blijft er een steken in een kuil waar menig Duitser jaloers op zou zijn. Vooralsnog geen grote valpartijen en bij de eerste doorkomst is het veld al erg ver uiteen getrokken. Het niveauverschil is goed te zien. Niet te begrijpen dat sommigen zo makkelijk door het mulle zand manoeuvreren. Al snel gaan de eersten dubbelen en dat levert spectaculaire momenten op. Zigzaggend schiet de kop van het veld erdoorheen. Het gas er vol op. De heli met camera hangt schuin boven het veld alsof er een reddingsoperatie uitgevoerd moet worden. Stoer. Kees van den Boomen is in zijn element. Zijn markante en herkenbare stemgeluid schalt uit de geplastificeerde hoge speakertorens langs de kant. Middels de camerabeelden doet hij verslag en dat geeft weer net dat beetje extra, zoals hij dat doet en hij alleen kan.

Tot het bot
Dat crossers en aanhang een apart volkje is blijkt vandaag maar weer eens. Ook in de volle regen blijven de toeschouwers staan kijken. Niks schuilen, dan zien we niks. Ik zie rijders en helpers in de weer in het pitstopgebied. Het lijkt alsof de rijders er hun hypotheek van moeten betalen. Natuurlijk is er plezier maar dat is niet direct van de vertrokken gezichten af te lezen. Een buitenstaander zal het niet begrijpen. Wat kan hier nu zo leuk aan zijn? Materieel is er natuurlijk alleen maar te verliezen, maar qua gevoel is dit het ultieme. Kou, regen en afzien, zwaar afzien. Het is een test. Hoever ben je bereid te gaan, wat heb je er voor over. Hoe vaak kun je jouw horizon verleggen voordat je finisht? Of voordat je op moet geven door mechanische pech of een motor die niet meer uit het natte zand te trekken is. Een manier van leven. Tot het bot. Het is zoiets als een elfstedentocht. Je moet het gewoon een keer gedaan hebben. Meegemaakt hebben en een beetje doodgegaan zijn. Ik kom Mark Tielen tegen. Een vriend en plaatsgenoot die ook de uitdaging aangegaan is. Na één ronde moest hij opgeven. Desondanks had hij het niet willen missen. Hij lacht breed. ‘De sfeer en het gevoel zijn het meer dan waard geweest, geweldig!’. Hij overtuigt me van het genot, en doet me denken aan de volgende editie. Erbij zijn en meedoen…

Een machtig gevoel
Er rijden een hoop bekenden van me mee, maar ik herken bijna niemand. De dappere Nancy van de Ven springt er letterlijk en figuurlijk bovenuit. Ze doet niets onder voor de grote groep, meestal mannen, en jaagt haar Yamaha soepeltjes over het natte strand en de diepe gaten. Het moet zeker voor een Vlissingse een machtig gevoel zijn een strand te bedwingen. Ze weet haar krachten perfect te verdelen en rijdt de race heel slim uit. Een finaleplaats is haar dik verdiende deel. Respect nog maar eens. De voor mij dan nog onbekende Axel van de Sande laat al zien wat hij van plan is. Met zijn witte hesje geeft hij onverwacht partij aan de ‘zwarten’ en is het gesprek van de nog jonge middag. Op het stormachtige terras van het mediacentrum hangen we over de reling. Een mooi plekkie, ook al is de strijd ook van daaruit slecht te volgen. Een Red Bull dame naast me heeft eigenlijk niets met de cross maar is desondanks erg geïnteresseerd. ‘Hoe herken ik Nancy van de Ven en wie is die Axel eigenlijk?’. Ik leg in het kort uit wie Nancy is en wat haar plannen zijn. Over Axel kan ik haar eigenlijk niets vertellen. Aanwijzen lukt nog wel.

Axel wie?
Weer buiten staan we even naar het ‘grote’ scherm te kijken waar we dankzij de regie de finalestrijd wat beter kunnen volgen. Met de echte regen in de nek en de echte stem van Kees in de lucht blijft het machtig om dit spektakel live mee te maken, ook bij een scherm. Spannend is het zeker, temeer omdat de ‘grote onbekende’ Axel van de Sande in het eindstuk een opmars inzet waar de honden niks van lusten. Ook geen brood. Met het grootste gemak rijdt hij in de eindfase de tweede man nog even op anderhalve minuut en doet doodleuk, omdat hij de finishvlag mist, ook nog eens een ronde extra. ‘Toen ik aankwam dacht ik dat ik derde of vierde was en baalde hevig’, aldus een fit ogende Axel. Toen bleek dat hij gewonnen had kon hij zijn geluk niet op. Als ‘underdog’ gaf hij het hele veld een flink pak slaag. Axel wie? Deze baas schrijft geschiedenis met een dikke stift. Permanent marker. Ook Lars van Berkel deed van zich spreken. De verse SKS rijder liet zien wat zijn plannen zijn en reed als beste Nederlander naar een prachtige 4e plaats. Lars levert!

‘Jessy Neeleman Tragedie’
Voor zover ik kan en mag oordelen was er heel weinig aan te merken op de organisatie. Veiligheid kwam op de eerste plaats. Alles bij elkaar genomen kreeg ik het gevoel dat ze dit al jaren doen, terwijl het toch al behoorlijk wat jaren geleden was. Een jammer stukje is de ‘Jessy Neeleman Tragedie’. Ik zal er wel te makkelijk naar kijken maar als ‘Shovelpiloot’ had ik die Kawa er met zand en al uitgeschept of er met een kabel naartoe gesprongen en het ding vastgesjord. Aankoppelen en trekken maar. Maar zoals ik al zei, ik zal er wel te makkelijk naar kijken.

‘Moet je je hesje niet inleveren pap?’
Zoals op de GP’s worden de prijzen zoveel mogelijk uit het gezichtsveld van het publiek verdeeld. Nog steeds begrijp ik dat niet echt. Een nog steeds overdonderde Axel spuit zijn fles leeg tegen de wind in. Een spetterend einde van een prachtige dag. Mijn zoontje gaat nog even met de winnaar op de foto en ik leg snel een afspraak vast. De overvriendelijke Axel duikt de kroeg in. ‘Moet je je hesje niet inleveren pap?’ vraagt mijn dochter. ‘Nee hoor, die mocht ik houden’ lieg ik en duw hem wat verder in mijn jaszak. We lopen versleten naar de bus.

‘Red Bull Knock Out’. Hoe toepasselijk kan een naam zijn…

Foto’s met dank aan Jeffrey Verzijl Fotografie en Red Bull Netherlands